De term psychochirurgie beschrijft een chirurgische ingreep om de stemming, gedachten of gedrag van iemand anders te veranderen. De meest bekende (of beruchte) procedure is de frontale lobotomie. Een lobotomie, bedacht in 1935, omvat het doorsnijden van belangrijke verbindingen tussen de prefrontale cortex en de rest van de hersenen.
alex-mit / Getty ImagesLobotomieën maakten deel uit van een golf van nieuwe behandelingen voor neurologische aandoeningen in het begin van de 20e eeuw, waaronder elektroconvulsietherapie (shocktherapie). Hoewel de behandeling ernstig was, werd algemeen aangenomen dat dit niet meer het geval was dan andere beschikbare therapieën op dat moment. De lobotomie was twee decennia lang een gangbare procedure voordat deze controversieel werd. Hoewel het nu zeldzaam is, zijn er enkele situaties waarin nog steeds andere vormen van psychochirurgie worden toegepast.
De maker van de operatie
De Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde van 1949 ging naar neuroloog Antonio Egas Moniz uit Portugal vanwege de totstandkoming van de controversiële procedure. Terwijl anderen vóór Dr. Moniz dergelijke chirurgische ingrepen hadden gedaan, was hun succes beperkt en werd ze niet goed ontvangen door de medische wereld. gemeenschap.
Hoe het werkt
De wetenschappelijke theorie achter lobotomieën, zoals beschreven door Dr. Moniz, komt overeen met de huidige neurowetenschappen. De gedachte was dat er een vast circuit was dat werd gevormd door zenuwcellen in de hersenen van sommige mensen, en het was deze route die de symptomen veroorzaakte. Deze focus op neurale circuits en connectiviteit, in plaats van op slechts één deel van de hersenen, blijft relevant voor de 21e-eeuwse neurowetenschappen.
Het is niet duidelijk waarom Dr.Moniz zich concentreerde op de frontale kwabben, maar er was destijds enig bewijs dat de frontale kwabben konden worden geablateerd zonder duidelijke gebreken, en sommige mensen wezen erop dat een soortgelijke procedure werd uitgevoerd bij apen, met kalmerende effecten. . In de afgelopen eeuw is door de wetenschap steeds meer aangetoond dat de frontale kwabben een rol spelen bij de modulatie van denken en gedrag.
De oorspronkelijke procedure, ook bekend als een leucotomie, omvatte de injectie van alcohol in een deel van de frontale kwabben om weefsel te vernietigen na het boren van een gat door de schedel. Een latere versie van de procedure sneed het hersenweefsel door met een draadlus. In de eerste studie van de procedure werden 20 patiënten met uiteenlopende diagnoses zoals depressie, schizofrenie, paniekstoornis, manie en katatonie onderworpen aan een lobotomie. De eerste rapporten van de procedure waren goed: ongeveer 70 procent van de patiënten die met lobotomie werden behandeld, verbeterde. Er waren geen doden.
Lobotomieën beginnen in de Verenigde Staten
In de Verenigde Staten werden frontale lobotomieën steeds populairder dankzij de inspanningen van neuroloog Walter Freeman en neurochirurg James Watts. De eerste lobotomie in Amerika werd uitgevoerd door Freeman en Watts in 1936. De eerste procedure moest worden uitgevoerd door neurochirurgen in een operatiekamer, maar Dr. Freeman dacht dat dit de toegang tot de procedure zou beperken voor mensen in psychiatrische instellingen die mogelijk zouden kunnen profiteren van een lobotomie. Hij bedacht een nieuwe procedure die artsen in die instellingen zonder operatiekamer konden uitvoeren. Kort daarna stopte Dr. Watts met de samenwerking met Dr. Freeman uit protest tegen de vereenvoudiging van de procedure.
De "transorbitale" lobotomie, ontworpen door Dr. Freeman, omvatte het optillen van het bovenste ooglid en het richten van een dun chirurgisch instrument, een leucotoom genaamd, tegen de bovenkant van de oogkas. Een hamer werd vervolgens gebruikt om het instrument door het bot te drijven, en vijf centimeter in de hersenen. In de basisversie van de lobotomie werd het instrument vervolgens gedraaid om naar de tegenoverliggende hemisfeer te snijden, keerde het terug naar de neutrale positie en duwde het nog twee centimeter naar voren, waar het opnieuw werd gedraaid om het hersenweefsel verder te snijden. De procedure werd vervolgens herhaald aan de andere kant van het hoofd.
Ongewenste en onverwachte bijwerkingen
In de Verenigde Staten werden meer dan 40.000 lobotomieën uitgevoerd. Vermeende redenen waren onder meer chronische angst, obsessief-compulsieve stoornissen en schizofrenie. De wetenschappelijke literatuur op dat moment lijkt te suggereren dat de procedure relatief veilig was, met lage sterftecijfers. Maar er waren tal van niet-dodelijke bijwerkingen, waaronder apathie en een afstomping van de persoonlijkheid.
Een controversiële medische procedure
Zelfs in de jaren veertig waren frontale lobotomieën het onderwerp van groeiende controverse. Velen dachten dat het onomkeerbaar veranderen van iemands persoonlijkheid de grenzen van goede medische praktijken overschreed en de autonomie en individualiteit van die persoon niet respecteerde. In 1950 verbood de Sovjet-Unie de praktijk en zei dat het "in strijd was met de principes van de mensheid".
In de Verenigde Staten kwamen lobotomieën voor in veel populaire literaire werken, waaronder die van Tennessee WilliamsIneens, afgelopen zomeren Ken Kesey'sEen vloog over het koekoeksnestDe procedure werd steeds meer gezien als een soort onmenselijk medisch misbruik en een overdaad aan medische hoogmoed. In 1977 onderzocht een speciale commissie van het Amerikaanse Congres of psychochirurgie zoals lobotomie werd gebruikt om individuele rechten in te perken. De conclusie was dat goed uitgevoerde psychochirurgie positieve effecten kan hebben, maar alleen in zeer beperkte situaties. Op dat moment was de vraag grotendeels betwistbaar, aangezien de procedure was vervangen door de opkomst van psychiatrische medicatie.
Bottom Line
De stormachtige geschiedenis van de lobotomie herinnert moderne artsen en patiënten aan de ethische dilemma's die uniek zijn voor de geneeskunde, en met name de neurologie. Voor het grootste deel konden mensen die lobotomieën uitvoerden, hun acties rechtvaardigen als zijnde in het beste belang van de patiënt. Ze werden gemotiveerd door een welwillendheid die, naar de maatstaven van vandaag, misschien misplaatst en misplaatst lijkt. Op welke van de huidige medische praktijken zullen we ooit terugkijken en huiveren?
.jpg)
.jpg)
