HRAUN / Getty-afbeeldingen
Belangrijkste leerpunten
- Onderzoekers beoordeelden studies die keken naar triggers van stress voor vrouwelijke gezondheidswerkers en interventies om burn-out te voorkomen tijdens de COVID-19-pandemie.
- De meeste vrouwen meldden stress die verband hield met zaken als onduidelijke en inconsistente protocollen en gebrek aan ondersteuning op het werk.
- Zelfgerichte oplossingen, zoals yoga en therapie, krijgen meer onderzoeksaandacht dan systeemgerichte oplossingen, maar zijn mogelijk minder effectief.
Tijdens de pandemie werden gezondheidswerkers geprezen omdat ze werkten om patiënten aan de frontlinie te helpen. Maar de stress waar ze nu bijna een jaar onder lijden, leidt tot sectorbrede burn-out, vooral bij vrouwen, vindt een nieuwe studie. Onderzoekers vragen zich nu af of lof alleen voldoende is om gezondheidswerkers tot het einde van de pandemie te redden.
"Het wordt tijd dat we hierover gaan schrijven", vertelt Jay-Sheree Allen, MD, een huisarts in Minnesota, aan Verywell. "Ik zie dit zo vaak uit de eerste hand alleen op mijn werk."
De auteurs van een nieuwe analyse definiëren burn-out als "de ervaring van emotionele uitputting, depersonalisatie of cynisme, samen met gevoelens van verminderde persoonlijke doeltreffendheid of prestatie in de context van de werkomgeving."
Onderzoekers hebben 47 wereldwijde onderzoeken beoordeeld die tussen december 2019 en september 2020 zijn gepubliceerd. Alle waren gericht op een of beide van de volgende vragen: "Wat zijn de triggers van stress en burn-out bij vrouwen in de gezondheidszorg?" en "welke interventies zijn effectief om werkstress en burn-out te voorkomen?"
Van de 47 onderzochte onderzoeken, die meer dan 18.600 vrouwen vertegenwoordigen die over de hele wereld in de gezondheidszorg werken, ontdekten onderzoekers dat structurele factoren - zoals werkgerelateerd beleid, personeelstekorten en toegang tot persoonlijke beschermingsmiddelen - de belangrijkste oorzaak waren van 'stress en burn-out bij vrouwen in de zorg tijdens COVD-19. " De januari-recensie is nog niet door vakgenoten beoordeeld en is beschikbaar gesteld voor preview opmedRxiv.
"Het kost maar één avond op Med-Twitter, en je ziet zo velen van ons praten over soortgelijke ervaringen", zegt Allen. "Op een gegeven moment moet je er gewoon om lachen, anders ga je huilen."
Hoofdauteur Abi Sriharan, D.Phil, MSc, BSc, professor en expert in human resources in de gezondheidssector gevestigd in Canada, vertelt Verywell dat COVID-19 licht werpt op organisatorische problemen die er al waren. "De pandemie heeft geholpen om aan te tonen dat dit een systeemprobleem is dat we nu moeten aanpakken", zegt Sriharan. "Anders krijgen we in de toekomst een crisis waarin we niet genoeg gezondheidswerkers hebben."
"We naderen bijna een jaar in dit", zegt Allen. "Het is één ding om iets te doen gedurende drie maanden, gedurende zes maanden - maar aangezien we een jaar voortslepen, is het alsof dit niet duurzaam is."
Stress bij vrouwelijke gezondheidswerkers
De onderzoekers concentreerden zich op vrouwelijke gezondheidswerkers vanwege de verantwoordelijkheden die ze doorgaans op zich nemen in de samenleving, en omdat ze 75% uitmaken van alle gezondheidswerkers wereldwijd.
Onderzoekers ontdekten dat de primaire bron van stress structureel of systeemgebaseerd was. Veel providers worstelen bijvoorbeeld met de stress van het verlenen van hulpdiensten in onvoorspelbare omgevingen. Er waren ook zorgen over "dubbelzinnige protocollen voor patiëntenzorg" en "waargenomen gebrek aan richtlijnen voor infectiebeheersing", evenals een waargenomen gebrek aan steun onder collega's.
"Je komt op je werk, en het is vandaag een nieuw beleid, morgen een nieuw beleid", zegt Allen. "Absoluut niets is constant."
Deze factoren worden dan alleen maar versterkt door stressoren buiten de werkplek. Onderzoekers ontdekten dat de meerderheid - 66% - van de vrouwelijke gezondheidswerkers meldde dat "bezorgdheid over de veiligheid en de angst om besmet te raken met COVID-19 en gezinsleden in gevaar te brengen" bijdroegen aan burn-out. Deze vrouwen 'worden in meerdere richtingen geduwd', zegt Sriharan, en worden erom geprezen, maar worden door anderen vermeden vanwege hun nabijheid tot besmette mensen.
Onderzoekers wezen er ook op dat sommige vrouwen vatbaarder zijn voor burn-out - vooral jonge vrouwen zonder familie of moeders met jonge kinderen. Ook nieuwe gezondheidswerkers kunnen kwetsbaarder zijn, aangezien zij minder werkervaring hebben en van mening zijn dat zij niet over de competentie beschikken om voor COVID-19-patiënten te zorgen.
Allen ziet dat veel van haar vrouwelijke collega's zich niet alleen zorgen maken over hun werk, maar ook over hun jonge kinderen, en hen een gevoel van normaliteit geven bij een pandemie. Voor degenen die verzorgers zijn van bejaarde ouders: sommigen hebben hun ouders uit de begeleidingswoning gehaald "gewoon om ze te kunnen zien, omdat voor veel van deze voorzieningen beperkingen gelden". Anderen kunnen ze vanwege deze beperkingen niet zien. "Als ik iets krijg en ik neem het mee naar huis - dat is veel om mee te leven", zegt Allen.
Burn-out is niet alleen een kwestie van geestelijke gezondheid
"Als je het hebt over burn-out, is de eerste reactie dat het een geestelijke gezondheidsprobleem is", zegt Sriharan. 'Ik zeg niet dat het dat niet is, maar het is niet alleen dat.' Yoga en therapie kunnen vrouwelijke gezondheidswerkers helpen het hoofd te bieden aan de pandemie, maar structurele problemen zullen ze niet verbeteren.
Hoewel "burn-out" in veel verschillende gevallen wordt gebruikt, wordt het in deze analyse gedefinieerd als emotionele uitputting in de werkomgeving. Ondertussen bestempelden de meeste onderzoeken burn-out als 'een psychologische of individuele kwestie'. In slechts 38,3% van de onderzoeken werd gekeken naar interventies op de werkplek om de werknemers te ondersteunen, en de meest prioritaire 'op zichzelf gerichte' interventies, zoals lichaamsbeweging, yoga, therapeuten en hobby's.
Deze aanbevelingen staan in contrast met het idee dat stress structurele of "systeem" -kwesties zijn, die een lacune in het onderzoek en in de praktijk onderstrepen. Sriharan benadrukt hoeveel structurele veranderingen gezondheidswerkers zouden kunnen ondersteunen, en legt uit dat een gebrek aan gevestigde nationale of landelijke protocollen voor patiëntenzorg is wat we nu in Californië zien.
Een vijfde van de onderzoeken identificeerde systeeminterventies, waaronder werkaanpassingen, duidelijke communicatie over beleid, maatregelen om gezondheidswerkers financieel te ondersteunen en rustplaatsen voor slaap en herstel. 'Het enige dat [sommigen] nodig hebben, is slechts wat flexibiliteit in termen van werkuren', zegt Sriharan, of zelfs 'een plek waar ze kunnen slapen als ze een korte pauze hebben, of toegang tot gezond voedsel zodat ze geen junkfood eten. "
Wanneer gezondheidswerkers yogalessen of trainingssessies krijgen aangeboden, zegt Sriharan, "zeggen de mensen overweldigend: 'Dat is niet genoeg. Bedankt voor het aanbieden, maar ik heb gewoon tijd voor mezelf nodig.' '
Allen stelt voor om de workflow van de dag aan te passen. "Idealiter zouden we een bepaald aantal patiënten per dag moeten hebben, een bepaalde tijdslimiet", zegt Allen, waardoor artsen de tijd krijgen om te herstellen van de emotionele last. Zo niet, zegt ze, dan kunnen we al "al dat gerommel van een massale uittocht uit de gezondheidszorg" horen.
"We moeten echt naar onze leiders en organisaties gaan kijken om oplossingen aan te dragen", zegt Allen. 'De bewijslast kan niet alleen bij het individu liggen.'
De ironie van de frontlinie "held"
Als zelfgerichte interventies niet voldoende zijn, is het ook niet voldoende om vrouwelijke gezondheidswerkers te prijzen, zo ontdekten onderzoekers, als 'helden'. De auteurs schrijven dat het ironisch genoeg stress en burn-out kan verhogen. "De maatschappelijke en mediapresentatie van gezondheidswerkers als 'helden' verhoogde de morele verantwoordelijkheid en veroorzaakte meer stress om aan deze verwachtingen te voldoen, maar gezondheidswerkers werden geconfronteerd met een groter sociaal isolement en stigma omdat ze door de algemene bevolking als besmettelijk werden beschouwd", schrijven de auteurs. .
Als u zich voorstelt wat vrouwelijke gezondheidswerkers doormaken tijdens de pandemie, kunnen ze op wonderdoeners lijken. Maar Allen nodigt ons uit om te onthouden dat ze tegelijkertijd "met zoveel verschillende glazen bollen jongleren."
"Ik denk dat het moeilijkste is om onze ouders voortdurend gerust te stellen, omdat de dokterspraktijk een van de laatste sociaal aanvaardbare plaatsen is waar we nog naartoe gaan", zegt ze. "We onderschatten de eenzaamheid, de angst en de depressie waar onze patiënten momenteel mee worstelen, en de dokter is de enige uitlaatklep waar ze op dit moment terecht kunnen. Ik wou dat ik een recept had voor hoop."
.jpg)
