Kan ik de behandeling van borstkanker weigeren?

Hoewel het voor de hand ligt om alles in het werk te stellen om borstkanker te verslaan, kiezen sommige patiënten om verschillende redenen af ​​van de behandeling van borstkanker. Tenzij u minderjarig bent of medisch incompetent wordt geacht in een rechtbank (situaties die zelden voorkomen bij borstkanker), kan niemand anders dan u bepalen wat wel of niet in uw beste belang is, zelfs als u besluit dat de beste behandeling is voor uw borstkanker is helemaal geen behandeling.

Redenen om behandeling te weigeren

De meeste mensen zouden het "normaal" vinden om een ​​behandeling voor borstkanker te willen zoeken op het moment dat u de diagnose krijgt, vooral in een tijd waarin de overlevingskansen steeds hoger worden. Maar dit zou dat ook afleidennietbehandeling zoeken is "abnormaal", en dat is zelden het geval.

Er is een overvloed aan redenen waarom een ​​vrouw misschien niet bereid is de behandeling van borstkanker voort te zetten of voort te zetten. Sommige kunnen van voorbijgaande aard zijn en met de tijd vervagen. Anderen zijn volledig toegewijd en gemaakt met een volledig begrip van de implicaties van de weigering.

Enkele van de meest voorkomende redenen voor de weigering van behandeling van borstkanker:

• Een aanpassingsperiode: niemand weet echt hoe ze zullen reageren op een diagnose van kanker totdat ze er een krijgen. Sommige mensen zullen in paniek raken, anderen zullen resoluut worden en anderen zullen nog tijd nodig hebben om de diagnose onder ogen te zien voordat ze verder gaan.
• Ontkenning: Ontkenning is meestal zelfbeschermend, waardoor een vrouw haar emoties kan beheersen totdat ze het nieuws beter kan verwerken. Zelfs als ze de diagnose nooit kan accepteren, is ze op geen enkele manier 'incompetent'. Een bewuste weigering om te handelen is evenzeer een recht als de beslissing om alternatieve therapie te zoeken.
• Persoonlijke prioriteiten: je zou kunnen aannemen dat kanker de eerste prioriteit zou zijn in iemands leven, maar niet iedereen is het daarmee eens. In sommige gevallen kan een vrouw ervoor kiezen om de behandeling uit te stellen voor iets dat zij persoonlijk belangrijk vindt, zoals een aanstaande bruiloft, een gezinsuitje of een zakelijke verplichting.
• Impact op anderen: vrouwen zijn doorgaans verzorgers en verzorgers in een gezin. Bij het stellen van een diagnose kan een vrouw zich zorgen maken dat de kosten van de behandeling haar gezin failliet zullen laten gaan. Of misschien wil ze anderen behoeden voor de "gruwelen" die ze denkt te zullen tegenkomen, of ze nu echt of ingebeeld zijn.
• Scepsis over de gezondheidszorg: mensen die slechte ervaringen met de gezondheidszorg hebben gehad - of in economisch moeilijke gemeenschappen leven waar de openbare dienstverlening slecht is - kunnen een diepgewortelde scepsis hebben over de medische zorg die hen wordt geboden.
• Angst voor bijwerkingen: het valt niet te ontkennen dat de bijwerkingen van kankertherapie diep kunnen zijn. Soms kan de angst voor haaruitval, ziekte en pijn zo verlammend worden dat een vrouw de voordelen van de behandeling niet kan zien.
• Geloofskwesties: Sommige religies, zoals Christian Science, ontmoedigen bepaalde medische interventies die nodig zijn voor de behandeling van kanker. Zelfs als dit niet het geval is, kan een vrouw zich gerustgesteld voelen door haar lot toe te vertrouwen aan de natuur of een hogere macht.
• Kwaliteit van leven: als de prognose van een vrouw niet goed is, geeft ze er misschien de voorkeur aan om haar dagen te doen waar ze van houdt in plaats van een strijd te voeren die ze waarschijnlijk niet zal winnen. Evenzo zullen sommige vrouwen met vergevorderde kanker kiezen voor hospice-zorg vanwege de nadruk op emotionele steun en pijnbeheersing, in plaats van agressieve therapeutische interventies die pijn veroorzaken.

Volgens onderzoek uit Canada was de meerderheid van de vrouwen die borstkankertherapie weigerden ouder dan 50 (53%), getrouwd (44%) en had een uitgezaaide ziekte (61%). Hiervan gaf 50% aan een of andere vorm van complementaire of alternatieve geneeskunde te gebruiken.

Rol van de arts

De traditionele patriarchale rol van de arts is de afgelopen vijftig jaar enorm veranderd. Waar artsen ooit prescriptief waren, worden ze nu als gelijkwaardige partners onder uw hoede beschouwd. Als het echter om beslissingen gaat, zijn die helemaal van jou.

Binnen deze context is het de rol van uw arts om u volledige openheid te geven van uw toestand en behandelingsopties in een taal die u begrijpt. De openbaarmaking dient te geschieden zonder vooroordelen en dwang. Dit omvat directe dwang (zoals het inschakelen van een geliefde om "verstandig in je te praten") of subtiele dwang (je vertellen "je zult je kleinkinderen kunnen zien opgroeien" als je met de behandeling begint).

Geïnformeerde toestemming

Een van de centrale principes van patiëntgerichte zorg is geïnformeerde toestemming. Dit dicteert dat mensen het recht hebben om beslissingen te nemen over de richting van hun gezondheidszorg, zelfs als die beslissing is om de behandeling te beëindigen of alternatieve therapieën te zoeken. Dit geldt evenzeer voor alledaagse aandoeningen zoals griep als voor ernstige aandoeningen zoals borstkanker.

In theorie zouden de regels van geïnformeerde toestemming altijd en zonder uitzondering moeten worden nageleefd. In de praktijk is dit niet altijd het geval. Artsen zullen soms proberen u te beïnvloeden zonder het te beseffen, vaak omdat ze denken dat het "in uw beste belang" is. Ze kunnen complementaire of integratieve therapieën zelfs afwijzen omdat ze er niet in geloven of (redelijkerwijs) beweren dat bepaalde benaderingen niet op bewijzen zijn gebaseerd.

Het probleem met dergelijke ontslagen is natuurlijk dat het u de mogelijkheid ontneemt om uw behandelingsopties volledig te verkennen. En uiteindelijk is het voor uw oncoloog veel beter om te weten welke aanvullende behandelingen u nastreeft - en deze zelfs op te nemen in een behandelplan - om risico's, bijwerkingen en interacties beter te vermijden.

Wat uw oncoloog niet hoeft te doen, is deel te nemen aan niet-goedgekeurde medische behandelingen (tenzij onder auspiciën van een geaccrediteerde klinische proef), ongeacht of de alternatieve behandeling directe schade aanricht of niet.

Afgezien daarvan hebben artsen niet het recht om enige vorm van behandeling uit te voeren zonder uw directe toestemming.

Uitzonderingen

Er zijn echter enkele uitzonderingen op uw recht om medische behandeling te weigeren. In een noodsituatie hebben artsen het recht om in te grijpenenkel en alleenom de noodsituatie te beheersen.Tenzij er een wettelijke richtlijn is om een ​​dergelijke behandeling te voorkomen, zoals een Do-Not-Resuscitate (DNR) -bevel, is de arts verplicht om in te grijpen, zij het in een specifieke hoedanigheid.

De enige andere duidelijke uitzondering is de toestemming van de ouders. Ouders of wettelijke voogden hebben het recht om de medische zorg van hun kinderen tot een bepaalde leeftijd (die per staat verschilt) goed te keuren of te weigeren. Ze kunnen dit ook doen voor oudere kinderen die geestelijk niet in staat zijn om hun eigen beslissingen te nemen, zelfs als dat kind in een instelling is opgenomen.

Dat betekent niet dat artsen de beslissing van een ouder niet juridisch kunnen aanvechten als ze deze schadelijk achten. In feite hebben medische verzorgers een ethische en wettelijke verplichting om op te komen voor de belangen van een kind wanneer ouderlijke beslissingen potentieel gevaarlijk zijn.

Dezelfde interventies zijn niet van toepassing op volwassenen. Zelfs een echtgenoot kan de weigering van behandeling door een partner niet opheffen zonder een buitengewone gerechtelijke procedure. In een dergelijk geval zou de rechtbank de patiënt geestelijk onbekwaam moeten verklaren en niet in staat zijn om belangrijke beslissingen over haar gezondheid te nemen of uit te voeren.

Toch is het idee dat een rechtbank een vrouw met borstkanker kan dwingen om een ​​operatie, chemotherapie of bestralingstherapie te ondergaan, juridisch ondeugdelijk en ongehoord in de medische praktijk.

Een weloverwogen keuze maken

De meeste mensen zijn een aspect van geïnformeerde toestemming tegengekomen, namelijk het ondertekenen van een medisch toestemmingsformulier voorafgaand aan een medische procedure of ziekenhuisopname. Maar geïnformeerde toestemming is meer dan alleen het ondertekenen van een document. Het omvat het bespreken van de mogelijke risico's en voordelen van een aanbevolen behandeling, evenals de risico's en voordelen van geen behandeling.

Als u, na een redelijke beoordeling van de voor- en nadelen, niet zeker weet of u een behandeling wilt voortzetten, dan zijn er verschillende dingen die u moet doen:

• Zeg het maar. Vertel uw arts dat u tijd nodig heeft om erover na te denken. Loop niet zomaar weg en kom nooit meer terug. Plan in plaats daarvan een vervolgafspraak waar u eventuele vragen kunt bespreken. Vraag indien nodig uw oncoloog om referentiemateriaal om het type borstkanker dat u heeft beter te begrijpen.
• Voel je niet gehaast. Zelfs als u wordt verteld dat uw kanker agressief is, is het niet per se een "noodgeval". Luister aandachtig naar uw prognose en maak tijd vrij om rustig na te denken over wat u wilt en waarom.
• Zoek een second opinion. Een second opinion is geen berisping van uw oncoloog. Het is een middel om zekerheid of perspectief te krijgen van een neutrale partij die met frisse ogen naar uw zaak heeft gekeken. Vraag indien nodig een derde of vierde mening; Zorg er wel voor dat u niet op zoek bent naar iemand die u vertelt wat u wilt horen in plaats van u gedegen en objectief advies te geven.
• Scheid uw angstgevoelens van die van anderen. Vaak is de paniek die we voelen niet de onze. Hoewel u uw diagnose misschien volledig accepteert, zult u merken dat u de angst van anderen om u heen in u opneemt. Wat je ook beslist, het beste wat je kunt doen, is je kalmte delen, in plaats van je frustratie, met degenen van wie je houdt. Hoezeer u hun steun ook nodig heeft, zij hebben ook uw steun en begrip nodig.
• Geef het gesprek een andere vorm. Mensen zullen anderen er soms van beschuldigen "dood te willen" als ze besluiten de behandeling van kanker te weigeren. Je kunt jezelf en anderen helpen door het gesprek opnieuw te formuleren en je te concentreren op wat je wilt (zoals 'Ik wil genieten van de tijd die we hebben') in plaats van wat je niet wilt ('Ik wil geen pijn voelen') . Door dit te doen, betrek je een geliefde in gesprek in plaats van te debatteren.
• Houd een open geest. Zelfs als u vrede heeft met uw beslissing, kunnen er momenten zijn waarop u twijfelt. Dit is normaal. Alleen omdat je tot een besluit bent gekomen, wil nog niet zeggen dat het in steen gebeiteld is. Als je merkt dat je twijfelt, overweeg dan om met een therapeut te praten die je kan helpen je emoties te ordenen.

Als u besluit de behandeling te stoppen of te weigeren, kunt u het beste uw arts hiervan op de hoogte stellen.

In veel gevallen zal de oncoloog u vragen om een ​​document met geïnformeerde toestemming te ondertekenen waarin uw beslissing wordt bevestigd. Dit beschermt niet alleen de arts juridisch, maar het beweert ook dat u de implicaties van uw keuze volledig begrijpt en accepteert.

Als een dierbare de behandeling weigert

Als iemand om wie u geeft, ervoor heeft gekozen de behandeling van kanker niet voort te zetten, wees dan zo ondersteunend als u kunt. Misschien heeft ze al weerstand ondervonden van haar doktoren en haar naasten. Als ze een besluit heeft genomen, helpt het niet om je stem aan het debat toe te voegen.

Als ze nog steeds worstelt met haar beslissing, bied dan aan om te luisteren en haar te helpen de opties te doorzoeken. Vraag of ze wil dat je bij haar komt bij haar volgende doktersafspraak om haar te helpen de antwoorden te krijgen die ze nodig heeft.

Door zelf met een therapeut te praten, kunt u beter omgaan met eventuele gevoelens die u hebt over de beslissing van een dierbare, die kan variëren van shock en woede tot verdriet. Dit is allemaal normaal, maar het is iets dat u proactief moet proberen te overwinnen voor ieders voordeel.