Een overzicht van gevoeligheid en specificiteit

In de context van gezondheidszorg en medisch onderzoek kunnen de termen gevoeligheid en specificiteit worden gebruikt met betrekking tot het vertrouwen in resultaten en het nut van testen op aandoeningen. Lees meer over deze termen en hoe ze worden gebruikt om de juiste tests te selecteren en de verkregen resultaten te interpreteren.

Gebruik van medische tests

Zodra u uw arts de constellatie van symptomen begint te vertellen die u heeft, zullen zij een hypothese beginnen te formuleren over wat de oorzaak zou kunnen zijn, gebaseerd op hun opleiding, eerdere ervaring en vaardigheid. De oorzaak ligt misschien voor de hand. In sommige gevallen kunnen echter verschillende mogelijke ziekten worden vermoed. Mogelijk zijn aanvullende tests nodig om de onderliggende bijdragers te achterhalen. De selectie van deze tests kan steunen op de begrippen gevoeligheid en specificiteit.

Om een ​​diagnose te stellen, kunnen artsen een volledig lichamelijk onderzoek uitvoeren, lichaamsvloeistofmonsters nemen (zoals bloed, urine, ontlasting of zelfs speeksel) of andere medische tests uitvoeren om hun oorspronkelijke hypothesen te bevestigen of te verwerpen. Nutteloze tests die bepaalde ziekten niet kunnen uitsluiten of uitsluiten, moeten worden vermeden. Idealiter wordt een test gekozen die de vermoedelijke diagnose nauwkeurig kan bevestigen.

Een ander gebruik van medische tests is bij screeningstests die worden gegeven om ziekten te identificeren waarvoor een bepaalde groep mogelijk een hoger risico loopt. Ze worden niet gedaan om een ​​ziekte te diagnosticeren, maar om er een te vinden die nog geen symptomen veroorzaakt. Eveneens kunnen persoonlijke risicofactoren het risico op een niet-geïdentificeerde aandoening vergroten en een vroegere of frequentere screening suggereren. Deze factoren zijn onder meer etniciteit, familiegeschiedenis, geslacht, leeftijd en levensstijl.

Het overwegen van het doel van een test in bepaalde populaties vereist een zorgvuldige afweging van zowel gevoeligheid als specificiteit.Dit helpt zowel zorgverleners als patiënten om de beste beslissingen te nemen over testen en behandelen.

Gevoeligheid en specificiteit begrijpen

Niet elke test is nuttig om een ​​ziekte te diagnosticeren. Helaas kan de moderne gezondheidszorg ook niet de kosten dragen die gepaard gaan met onbeperkt testen. Een zorgverlener moet zorgvuldig de meest geschikte test voor een individu selecteren op basis van specifieke risicofactoren. Het kiezen van de verkeerde test kan nutteloos zijn, een verspilling van tijd en geld, of het kan zelfs leiden tot een vals-positieve test, wat duidt op de aanwezigheid van een ziekte die niet echt aanwezig is. Laten we eens kijken hoe deze testkenmerken van invloed zijn op de gekozen test en de interpretatie van de verkregen resultaten.

Wanneer medisch onderzoek een nieuwe diagnostische test ontwikkelt, proberen de wetenschappers te begrijpen hoe effectief hun test is om de beoogde ziekte of aandoening correct te identificeren. Sommige tests kunnen een ziekte niet vaak genoeg vinden bij patiënten die echt ziek zijn. Anderen kunnen ten onrechte de aanwezigheid van een ziekte suggereren bij iemand die werkelijk gezond is.

Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg houden rekening met de sterke en zwakke punten van tests. Ze proberen elke keuze te vermijden die tot een verkeerde behandeling zou kunnen leiden. Bij het diagnosticeren van iemand met kanker kan het bijvoorbeeld belangrijk zijn om niet alleen een beeld te hebben dat de aanwezigheid van de ziekte suggereert, maar ook een weefselmonster dat helpt om de kenmerken van de tumor te identificeren, zodat de juiste chemotherapie kan worden gebruikt. Het zou ongepast zijn om alleen afhankelijk te zijn van een enkele test die niet nauwkeurig is bij het identificeren van de aanwezigheid van kanker, en vervolgens een behandeling te starten die misschien niet echt nodig is.

In situaties waarin één test minder dan zeker is, kunnen meerdere tests worden gebruikt om het vertrouwen van een diagnose te vergroten. Twee nuttige maten van de diagnostische sterke punten van een test zijn gevoeligheid en specificiteit. Wat betekenen deze termen?

Gevoeligheid geeft aan hoe waarschijnlijk het is dat een test een aandoening detecteert terwijl deze daadwerkelijk bij een patiënt aanwezig is. Een test met een lage gevoeligheid kan worden beschouwd als te voorzichtig bij het vinden van een positief resultaat, wat betekent dat hij zal falen aan de kant van het mislukken om een ​​ziekte bij een zieke persoon te identificeren. Als de gevoeligheid van een test hoog is, is de kans kleiner dat deze een vals negatief resultaat geeft. Bij een test met hoge gevoeligheid is een positief positief.

Specificiteit verwijst naar het vermogen van een test om de aanwezigheid van een ziekte uit te sluiten bij iemand die deze niet heeft, met andere woorden, in een test met hoge specificiteit is een negatief negatief. Een test met een lage specificiteit kan worden beschouwd als te gretig om een ​​positief resultaat te vinden, zelfs als deze niet aanwezig is, en kan een groot aantal fout-positieven opleveren. Dit zou kunnen resulteren in een test die zegt dat een gezond persoon een ziekte heeft, zelfs als deze niet echt aanwezig is. Hoe hoger de specificiteit van een test, hoe minder vaak deze ten onrechte een resultaat zal vinden dat niet de bedoeling is.

Het lijkt misschien logisch dat zowel een vals-negatief als een vals-positief moet worden vermeden. Als de aanwezigheid van een ziekte wordt gemist, kan de behandeling worden uitgesteld en kan er echte schade ontstaan. Als iemand wordt verteld dat hij een ziekte heeft die hij niet heeft, kan de psychologische en fysieke tol aanzienlijk zijn. Het zou het beste zijn als een test zowel een hoge gevoeligheid als een hoge specificiteit zou hebben. Helaas zijn niet alle tests perfect. Het kan nodig zijn om een ​​balans te vinden die past bij het doel van de test en bij de persoon die wordt geëvalueerd.

Tests vergelijken

De beste test (of groep tests) voor het diagnosticeren van een ziekte wordt de gouden standaard genoemd, deze kan bestaan ​​uit de meest uitgebreide en nauwkeurige tests of metingen die beschikbaar zijn. Wanneer in onderzoek nieuwe tests worden ontwikkeld, zullen deze worden vergeleken met de best beschikbare tests die momenteel in gebruik zijn. Voordat de nieuwe test wordt vrijgegeven voor breder gebruik in de medische gemeenschap, worden de gevoeligheid en specificiteit van de nieuwe test afgeleid door de resultaten van de nieuwe test te vergelijken met de gouden standaard. In sommige gevallen is het doel van de test om de diagnose te bevestigen, maar sommige tests worden ook op grotere schaal gebruikt om mensen te identificeren die risico lopen op specifieke medische aandoeningen.

Screening is wanneer een medische test wordt uitgevoerd aan een grote populatie patiënten, met of zonder huidige symptomen, die het risico lopen om een ​​specifieke ziekte te ontwikkelen. Enkele voorbeelden van deze mogelijke medische aandoeningen en de mogelijke screeningstests zijn:

• Borstkanker (mammografie)
• Prostaatkanker (prostaatspecifiek antigeen of PSA)
• Colonkanker (colonoscopie)
• Bloeddruk (sfygmomanometrie)
• Hoog cholesterol (cholesterol paneel)
• Baarmoederhalskanker (uitstrijkje)
• Genetische aandoeningen (genetisch panel)

Niet iedereen hoeft op jonge leeftijd gescreend te worden op darmkanker, maar iemand met een specifieke genetische aandoening of een sterke familiegeschiedenis kan de evaluatie nodig hebben. Het is duur en enigszins ingrijpend om de tests uit te voeren. De test zelf kan bepaalde risico's met zich meebrengen. Het is belangrijk om een ​​evenwicht te vinden tussen het selecteren van de juiste persoon om te testen, op basis van hun risicofactoren en relatieve waarschijnlijkheid om de ziekte te krijgen, en het nut van de beschikbare tests.

Niet iedereen wordt op elke ziekte getest. Een ervaren arts zal de waarschijnlijkheid van een specifieke meting vóór de test of de waarschijnlijkheid dat een test een verwacht resultaat zal hebben, begrijpen.

Screening op specifieke ziekten is gericht op mensen met een verhoogd risico. Om een ​​aandoening bij zo veel mogelijk mensen te vinden en te behandelen, moeten de kosten van het testen gerechtvaardigd zijn en moeten valse positieven worden vermeden.

Positieve en negatieve voorspellende waarde

Het is passend voor zorgverleners om de risico's van een ziekte binnen een niet-geteste groep af te wegen door de lens van twee aanvullende overwegingen: PPV en NPV.

Positief voorspellende waarde (PPV) is het aantal correcte positieve resultaten van een test gedeeld door het totale aantal positieve resultaten (inclusief fout-positieven). Een PPV van 80% zou betekenen dat 8 op de 10 positieve resultaten nauwkeurig de aanwezigheid van de ziekte zouden vertegenwoordigen (de zogenaamde "echte positieven"), terwijl de overige twee "valse positieven" vertegenwoordigen.

Negatief voorspellende waarde (NPV) is het aantal correcte negatieve resultaten dat een test geeft, gedeeld door het totale aantal negatieve resultaten (inclusief fout-negatieven). Een NPV van 70% zou betekenen dat 7 op de 10 negatieve resultaten nauwkeurig de afwezigheid van de ziekte zouden vertegenwoordigen ('echte negatieven') en de andere drie resultaten zouden 'vals-negatieven' vertegenwoordigen, wat betekent dat de persoon de ziekte had, maar de test miste de diagnose het.

PPV en NPV, gecombineerd met de frequentie van een ziekte in de algemene bevolking, bieden voorspellingen over hoe een grootschalig screeningsprogramma eruit zou kunnen zien.

Een woord van Verywell

Het kennen van de sterke punten van verschillende tests is nuttig om een ​​ziekte effectief te identificeren. Als een patiënt een levensbedreigende aandoening heeft, of als zijn potentiële ziekte een kritieke periode heeft om te handelen, kan het moeilijk zijn om de factoren tijdigheid, nauwkeurigheid en testkosten in evenwicht te brengen. Degenen die vroeg in de medische opleiding zitten, hebben misschien niet de ervaring en vaardigheid ontwikkeld om geschikte tests te selecteren, en dit kan leiden tot een reactieve drang om te veel te testen om een ​​diagnose niet te missen. Helaas kan de verkeerde test leiden tot aanvullende tests of zelfs een onjuiste behandeling. Bekwame zorgverleners kunnen een patiënt in nood helpen bij het oordeelkundig selecteren van de juiste tests. Naarmate de medische wetenschap vordert, zullen we in staat zijn om risicofactoren te identificeren en testen te personaliseren om het proces van diagnose en optimale behandeling verder te versnellen.