De ziekte van Alzheimer is een degeneratieve hersenziekte. Als we begrijpen hoe de anatomie van de hersenen van Alzheimer verschilt van die van een normaal brein, krijgen we inzicht. Het kan ons helpen om beter om te gaan met de veranderingen die onze dierbaren ondergaan als gevolg van deze slopende ziekte.
PASIEKA / Getty-afbeeldingenBij de ziekte van Alzheimer is het uiterlijk van de door Alzheimer aangetaste hersenen heel anders dan bij normale hersenen. De hersenschors atrofieert.Dat betekent dat dit gebied van de hersenen krimpt en deze krimp is dramatisch anders dan de hersenschors van een normaal brein. De hersenschors is het buitenoppervlak van de hersenen. Het is verantwoordelijk voor al het intellectuele functioneren. Er zijn twee belangrijke veranderingen die bij autopsie in de hersenen kunnen worden waargenomen:
- De hoeveelheid hersensubstantie in de plooien van de hersenen (de gyri) wordt verminderd
- De ruimtes in de plooien van de hersenen (de sulci) worden schromelijk vergroot.
Microscopisch zijn er ook een aantal veranderingen in de hersenen.
De twee belangrijkste bevindingen in de hersenen van Alzheimer zijn amyloïde plaques en neurofibrillaire knopen. Amyloïde plaques worden buiten de neuronen gevonden, neurofibrillaire plaques worden binnen de neuronen gevonden. Neuronen zijn de zenuwcellen in de hersenen.
Plaques en klitten worden gevonden in de hersenen van mensen zonder de ziekte van Alzheimer. Het zijn de grove hoeveelheden ervan die significant zijn bij de ziekte van Alzheimer.
De rol van amyloïde plaques
Amyloïde plaques bestaan meestal uit een eiwit dat B-amyloïde-eiwit wordt genoemd en dat zelf deel uitmaakt van een veel groter eiwit dat APP (amyloïde precursor-eiwit) wordt genoemd. Dit zijn aminozuren.
We weten niet wat APP doet. Maar we weten wel dat APP in de cel wordt gemaakt, naar het celmembraan wordt getransporteerd en later wordt afgebroken. Twee belangrijke routes zijn betrokken bij de afbraak van APP (amyloïde precursor-eiwit). Eén pad is normaal en veroorzaakt geen problemen. De tweede resulteert in de veranderingen die worden waargenomen bij de ziekte van Alzheimer en bij enkele van de andere vormen van dementie.
Pathway Breakdown leidt tot schade aan de ziekte van Alzheimer
In de tweede afbraakroute wordt APP gesplitst door enzymen B-secretase (B = beta) en vervolgens y-secretase (y = gamma). Sommige van de fragmenten (peptiden genoemd) die het resultaat zijn, kleven aan elkaar en vormen een korte keten, een oligomeer genaamd. Oligomeren zijn ook bekend als ADDL, amyloïde-bèta-afgeleide diffundeerbare liganden. Van oligomeren van amyloïde beta 42 is aangetoond dat ze problemen veroorzaken bij de communicatie tussen neuronen. Amyloïde beta 42 produceert ook kleine vezels of fibrillen. Als ze aan elkaar kleven, vormen ze amyloïde plaque. Sommige van deze plaques kunnen zichzelf in het membraan van de neuroncel dringen, waardoor stoffen van buiten de cel erin lekken en verdere schade veroorzaken. Deze schade resulteert in een opeenhoping van amyloïde beta 42-peptiden, wat leidt tot neuron disfunctie.
De rol van neurofibrillaire klitten
De tweede belangrijke bevinding in de hersenen van Alzheimer zijn neurofibrillaire klitten. Neurofibrillaire klitten zijn samengesteld uit een eiwit dat tau-eiwit wordt genoemd. Tau-eiwitten spelen een cruciale rol in de structuur van het neuron. Bij mensen met de ziekte van Alzheimer veroorzaken tau-eiwitten afwijkingen door overactieve enzymen die resulteren in de vorming van neurofibrillaire klitten. Neurofibrillaire klitten resulteren in de dood van de cellen.
Samenvatting van de hersenen van Alzheimer
De rol van amyloïde plaques en neurofibrillaire klitten op het functioneren van de hersenen is nog lang niet helemaal duidelijk. De meeste mensen met de ziekte van Alzheimer vertonen tekenen van zowel plaques als klitten, maar een klein aantal mensen met de ziekte van Alzheimer heeft alleen plaques en sommige hebben alleen neurofibrillaire klitten.
Mensen met alleen tandplak Alzheimer vertonen tijdens hun leven een langzamer tempo van achteruitgang. Neurofibrillaire klitten zijn ook een kenmerk van een andere degeneratieve hersenziekte die frontotemporale dementie wordt genoemd.
Onderzoek naar de ziekte van Alzheimer komt steeds meer te weten over de anatomie en fysiologie van de hersenen. Naarmate we meer begrijpen over de rol van plaques en klitten die worden waargenomen in de hersenen van Alzheimer, komen we dichter bij een belangrijke doorbraak en een remedie voor de ziekte van Alzheimer.
-for-kids-with-autism.jpg)
.jpg)
