De anatomie van de tibiale zenuw

Siam Pukkato / EyeEm / Getty-afbeeldingen

De scheenbeenzenuw is een tak van de heupzenuw die langs de achterkant van je been naar de voet loopt. Het is betrokken bij een aandoening die het tarsaaltunnelsyndroom wordt genoemd en die soms wordt aangetroffen bij mensen met artrose, reumatoïde artritis of enkelmisvormingen als gevolg van een blessure.

Anatomie

De heupzenuw, die betrokken is bij de pijnlijke aandoening die ischias wordt genoemd, is de grootste zenuw in het menselijk lichaam. Het komt uit de wervelkolom in uw onderrug en strekt zich vervolgens uit door de bil en in het been.

Aan de achterkant van je knie verdeelt het zich in twee takken:

• De scheenbeenzenuw
• De gemeenschappelijke peroneale (of fibulaire) zenuw

Een zenuw is niet slechts een enkele lijn - hij vertakt zich om verbinding te maken met huid, spieren en bindweefsel.

Terwijl de scheenbeenzenuw vanaf de knie naar beneden gaat, stuurt deze takken naar de spieren langs de achterkant van de kuit en naar diepe spieren in het been.

Het loopt dan langs de achillespees en komt de voet binnen via een structuur die de tarsaaltunnel wordt genoemd, waar het verder vertakt naar de huid van je hiel. Het verlaat dan de tunnel en verdeelt zich in meer sensorische takken die naar de voetzool gaan.

Functie

De scheenbeenzenuw is zowel een motorische zenuw, wat betekent dat hij signalen uitzendt die spieren laten bewegen, als een sensorische zenuw, wat betekent dat hij betrokken is bij het detecteren van sensaties op de huid.

Motor functie

De scheenbeenzenuw stuurt signalen van de hersenen naar de spieren in de achterkant van je been om ze in beweging te krijgen. Het regelt beweging in de volgende spieren:

• Popliteus
• Flexor hallucis longus
• Flexor digitorum longus
• Tibialis posterieur
• Plantaris
• Soleus
• Gastrocnemius

Deze spieren draaien je been naar binnen en buigen je knieën, enkels en tenen. Ze bieden veel van de bewegingen die je nodig hebt om te lopen.

Zintuiglijke functie

De delen van de zenuw die de huid dienen, worden huidtakken genoemd. De scheenbeenzenuw heeft huidtakken die de huid sensatie geven in een boog vanaf de buitenkant van uw knie, langs de achterkant van de kuit, naar het buitenste gedeelte van de voet en het grootste deel van de voetzool.

Net voor de hiel verdeelt de scheenbeenzenuw zich in de mediale plantaire zenuw, die signalen stuurt naar de grote teen en de twee die er het dichtst bij zijn, en de laterale plantaire zenuw, die impulsen naar de twee buitenste tenen stuurt.

Bijbehorende voorwaarden

De primaire aandoening die verband houdt met de scheenbeenzenuw is het tarsaaltunnelsyndroom, dat vergelijkbaar is met het carpaaltunnelsyndroom (in de handen), maar veel minder vaak voorkomt. Het is ook bekend als posterieure tibiale neuralgie.

De tarsaaltunnel is een smalle opening in de voet waar de zenuw doorheen loopt. De tunnel is bedekt met een vezelige band die het flexorretinaculum wordt genoemd.

Als de tarsaaltunnel vernauwd raakt, bijvoorbeeld door een ontsteking, kan deze de zenuw samendrukken. Oorzaken van tunnelvernauwing kunnen alles zijn dat druk uitoefent op de zenuw, zoals:

• Schade aan de enkel of pezen
• Artrose of reumatoïde artritis
• Andere systemische ziekten, waaronder hypothyreoïdie (lage schildklierfunctie), diabetes of een ontstekingsziekte die de voet of enkel aantast
• Bot sporen
• Ganglioncysten
• Spataderen
• Platvoeten of een bijzonder hoge boog

Artsen kunnen echter niet altijd een oorzaak van het tarsaltunnelsyndroom vinden.

Compressie veroorzaakt pijn en functieverlies. De belangrijkste symptomen van het tarsaaltunnelsyndroom zijn een soort zenuwpijn en abnormale zenuwsensaties die paresthesie worden genoemd.

In deze toestand wordt paresthesie vaak gekenmerkt door een branderig of tintelend gevoel in de enkel en voetzool, vaak tot aan de tenen en soms een beetje uitstralend in het been. Het verergert met lopen en mogelijk staan, maar wordt meestal beter met rust. Naarmate de ziekte vordert, kan er echter 's nachts pijn optreden, waardoor de slaap wordt verstoord. Soms voelt u een elektrische, "zingy" tinteling wanneer u op de compressieplaats tikt.

Het tarsaltunnelsyndroom kan aanzienlijk slopend zijn en het lopen bemoeilijken. In ernstige gevallen, of als het lange tijd onbehandeld blijft, kan de zenuw permanent beschadigd raken.

Zenuwbeschadiging overal langs de scheenbeenzenuw kan in verschillende mate pijn, verlies van gevoel en zwakte in de spieren die door de zenuw worden bediend, veroorzaken.

Tarsaltunnelsyndroom en neuropathie kunnen worden gediagnosticeerd via symptomen, een lichamelijk onderzoek, tests en scans.

Nadat u heeft geleerd welke symptomen u ervaart, zal uw arts u onderzoeken om te zien of u:

• Zwakte in de enkel, voet of tenen
• Een onvermogen om uw enkel naar binnen te draaien, uw voet naar beneden te duwen of uw tenen te krullen
• Pijn of paresthesie bij bepaalde bewegingen

Ze kunnen tests en beeldvorming bestellen, zoals:

• Elektromyografie (EMG): EMG wordt meestal net na de zenuwgeleidingstest gedaan en registreert de elektrische activiteit in uw spieren wanneer de zenuwen worden geactiveerd. Het kan laten zien hoe uw spieren en zenuwen samen functioneren en kan ook onderscheid maken tussen een spierprobleem en een zenuwprobleem.
• Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI): MRI kan gezwellen identificeren die de zenuw kunnen samendrukken door een gedetailleerd beeld te creëren met behulp van magneten en radiogolven.
• Computertomografie (CT) -scan: om botgroei en problemen met uw aderen te identificeren.
• Zenuwgeleidingstests: om te meten hoe snel elektrische impulsen door uw zenuwen stromen. Trage signalen kunnen een aanwijzing zijn voor zenuwbeschadiging. Deze diagnostische methode is echter controversieel. Volgens een beoordeling uit 2012 van onderzoeken naar de aandoening, lijken de resultaten van deze test vaak normaal, zelfs bij mensen met het tarsaltunnelsyndroom, wat leidt tot een verkeerde diagnose en vertragingen in de behandeling.

Afhankelijk van uw symptomen kan uw arts ook röntgenfoto's en / of bloedonderzoeken bestellen.

Behandeling

In veel gevallen krijgen mensen verlichting van de pijn van het tarsaaltunnelsyndroom door ontstekingsremmende medicijnen te nemen en schoenen te dragen die goed passen en goede ondersteuning bieden. Uw arts kan orthopedische sandalen of op maat gemaakte inlegzolen aanbevelen (vooral als u platvoeten of een ander voetprobleem heeft).

Ook kan ijsvorming op de enkel, de voet laten rusten en het vermijden van activiteiten die pijn veroorzaken, de voet de tijd geven om te genezen.

Als dat niet werkt, kunnen andere behandelingsopties zijn:

• Fysiotherapie om de voet te strekken en te versterken en de doorbloeding te bevorderen, wat de genezing kan versnellen.
• Injectie met een lokaal anestheticum (om pijn te verminderen) of een corticosteroïdmedicijn (om ontstekingen te verlichten)
• Een operatie om het flexorretinaculum door te snijden en de druk op de zenuw te verminderen, of om de zenuw zelf te verplaatsen

Behandeling van tarsaltunnel is belangrijk. Als het onbehandeld blijft, kunnen mogelijke complicaties zijn

• Voet misvorming
• Verlies van beweging in de tenen, die gedeeltelijk of volledig kan zijn
• Verlies van gevoel in de voet of tenen, wat gedeeltelijk of volledig kan zijn

Als een complicatie van verlies van gevoel, onopgemerkt letsel aan het aangetaste deel, wat kan leiden tot verdere schade of infectie.

Een vroege diagnose en behandeling daarentegen, vergroot de kans dat u de symptomen goed kunt beheersen en aanzienlijke pijn en invaliditeit kunt voorkomen. Zorg ervoor dat u uw arts laat weten of u symptomen heeft die kunnen wijzen op het tarsaaltunnelsyndroom.