Wat is een betaling voor gedeelde verantwoordelijkheid?

Definitie

Een betaling voor gedeelde verantwoordelijkheid is een belastingboete die is gecreëerd door de Affordable Care Act (en in sommige gevallen door staatswetten). Er zijn twee soorten betalingen voor gedeelde verantwoordelijkheid: dewerkgeverbetaling van gedeelde verantwoordelijkheid en deindividueelbetaling van gedeelde verantwoordelijkheid.

Werkgever gedeelde verantwoordelijkheid

Dewerkgeverbetaling van gedeelde verantwoordelijkheid is een belastingboete die wordt opgelegd aan bedrijven met 50 of meer fulltime equivalente werknemers als de bedrijven geen betaalbare ziektekostenverzekering bieden of als de aangeboden voordelen geen minimumwaarde bieden. Als een van de werknemers subsidies (belastingverminderingen) krijgt om hen te helpen een ziektekostenverzekering af te sluiten bij een zorgverzekeringsbeurs, krijgt hun werkgever een fiscale boete, vastgesteld door de IRS.

Hoewel deindividueelmandaatsanctie is niet langer van toepassing op federaal niveau, er is niets veranderd aan dewerkgevermandaat en de bijbehorende sancties. Grote werkgevers die hun werknemers geen betaalbare, minimale waardedekking bieden, kunnen nog steeds worden bestraft.

Individuele gedeelde verantwoordelijkheid

Deindividueelbetaling voor gedeelde verantwoordelijkheid, gecreëerd door het individuele mandaat van de ACA, was een belastingboete die werd opgelegd aan individuele Amerikaanse staatsburgers en legale inwoners die tussen 1 januari 2014 en 31 december 2018 geen ziektekostenverzekering hadden. De betaling werd beoordeeld door de IRS wanneer mensen hun belastingaangifte hebben ingediend voor belastingjaren 2014 tot en met 2018 (betalingen voor gedeelde verantwoordelijkheid van de staat worden beoordeeld door het ministerie van Financiën wanneer inwoners hun belastingaangifte indienen).

De boete voor individuele gedeelde verantwoordelijkheid van de ACA werd na eind 2018 afgeschaft onder de voorwaarden van de Tax Cuts and Jobs Act die eind 2017 van kracht werd. Maar mensen die in 2018 niet verzekerd waren, waren de boete nog steeds verschuldigd toen ze hun belastingaangifte indienden in 2019, en enkele staten implementeerden hun eigen individuele mandaten en bijbehorende sancties voor 2019 en daarna.

Er is niet langer een boete voor onverzekerd zijn, tenzij u in New Jersey, Massachusetts, het District of Columbia, Rhode Island of Californië woont.

Deze staten eisen van inwoners dat ze de ziektekostenverzekering behouden (tenzij ze in aanmerking komen voor een vrijstelling), maar ze hebben allemaal verschillende stappen ondernomen om de dekking betaalbaarder en / of toegankelijker te maken voor verschillende bevolkingsgroepen, waardoor het gemakkelijker wordt voor mensen om aan de verzekering te voldoen. vereiste:

• Het ConnectorCare-programma in Massachusetts biedt extra door de overheid gefinancierde subsidies (naast de subsidies van de ACA) voor mensen met een inkomen tot 300% van de armoedegrens.
• DC biedt Medicaid aan volwassenen met een inkomen tot 210% van de armoedegrens, de hoogste inkomensgrens in de natie.
• New Jersey en Rhode Island hebben beide herverzekeringsprogramma's opgezet.
• Californië creëerde nieuwe door de staat gefinancierde premiesubsidies die beschikbaar zijn naast de premiesubsidies van de ACA.

Deze staten hebben ook vrij lage onverzekerde tarieven. Vanaf 2019 waren Massachusetts, DC en Rhode Island de drie best beoordeelde staten in termen van het percentage van hun bevolking met gezondheidsdekking. En hoewel Californië en New Jersey meer midden in de weg lagen, hadden ze allebei lagere onverzekerde tarieven dan het nationale gemiddelde.

Massachusetts heeft sinds 2006 een individueel mandaat en een boete, maar stelde de boete uit ten gunste van de federale boete van 2014 naar 2018. New Jersey, DC, Rhode Island en Californië implementeerden individuele mandaten en sancties vanwege de afschaffing van de federale boete na eind 2018. Vermont voerde ook een mandaat uit in 2020, maar heeft geen boete opgelegd voor niet-naleving.

Vrijstellingen

Er zijn verschillende uitzonderingen op de sanctie voor individuele gedeelde verantwoordelijkheid. De IRS meldde in 2017 dat voor het belastingjaar 2015 12,7 miljoen niet-verzekerde belastingaanvragers een vrijstelling van de boete hadden aangevraagd, terwijl 6,5 miljoen aan de boete was onderworpen.

Voor het belastingjaar 2015 bedroeg de gemiddelde boete die door die 6,5 miljoen indieners werd betaald $ 470. Maar de boete steeg in 2016 en de IRS publiceerde voorlopige gegevens in 2017 met een gemiddeld boetebedrag van $ 667 voor mensen die in 2016 niet verzekerd waren.

De berekeningen van de boete bleven ongewijzigd voor 2017 en 2018, hoewel de maximale boetebedragen (die zijn gebaseerd op de gemiddelde kosten van een bronzen plan) elk jaar toenamen naarmate de premies voor ziektekostenverzekeringen toenamen.

Hoewel er niet langer een federale individuele mandaatboete is voor mensen die niet verzekerd zijn, als u zich in DC, Massachusetts, New Jersey, Rhode Island of Californië bevindt, wilt u zich vertrouwd maken met de lokale regels voor de individuele mandaatboete. en hoe u een vrijstelling kunt krijgen als u denkt dat u daarvoor in aanmerking komt. Over het algemeen gebruiken de op de staat gebaseerde individuele mandaten vrijstellingsregels die vergelijkbaar zijn met die van de federale overheid van 2014 tot 2018, hoewel er enkele lokale verschillen zijn.

Het algemene idee is dat vrijstellingen beschikbaar zijn voor mensen die om verschillende redenen geen ziektekostenverzekering kunnen krijgen of kunnen betalen. Maar zoals hierboven vermeld, hebben de staten die nog steeds individuele mandaatsancties hebben, stappen ondernomen om de dekking betaalbaarder en toegankelijker te maken. En hun inwoners hebben meer kans op ziektekostenverzekering dan inwoners van een groot deel van de rest van het land, waardoor de behoefte aan vrijstellingen afneemt.

Achtergrond en juridische uitdagingen

De dreiging van de betaling van gedeelde verantwoordelijkheid is bedoeld om werkgevers te motiveren om een ​​ziektekostenverzekering aan hun werknemers aan te bieden en om onverzekerde individuen te motiveren om een ​​ziektekostenverzekering af te sluiten.

De grondwettigheid van het individuele mandaat werd aangevochten door tegenstanders van Obamacare met het argument dat de regering niet het recht heeft om haar burgers te straffen voor het niet kopen van iets. Maar het mandaat werd op 28 juni 2012 bekrachtigd door het Hooggerechtshof. De rechtbank oordeelde dat de betaling van gedeelde verantwoordelijkheid eigenlijk een soort belasting was, en stelde vast dat het individuele mandaat constitutioneel was omdat de overheid het recht heeft om haar burgers te belasten.

Een paar jaar later, eind 2017, werd de Tax Cuts and Jobs Act van kracht, waarin werd opgeroepen tot de uiteindelijke afschaffing van de individuele mandaatboete. Dat leidde tot een nieuwe rechtszaak - Texas tegen Azar / VS, dat nu Californië tegen Texas wordt genoemd - waarin 20 staten betoogden dat zonder de individuele mandaatsanctie de hele ACA moest worden vernietigd (dat is sindsdien gedaald tot 18 staten; Maine en Wisconsin trok zich terug uit de rechtszaak nadat de Democratische gouverneurs begin 2019 aantraden).

Halverwege december 2018 koos een federale rechter in Texas de kant van de aanklagende staten en oordeelde dat de hele ACA ongrondwettelijk is. In december 2019 kwam een ​​hof van beroep met de lagere rechtbank overeen dat het individuele mandaat in strijd met de zaak terug naar de lagere rechtbank om te bepalen welke delen van de ACA als gevolg daarvan moeten worden vernietigd.

Het Hooggerechtshof is tussengekomen en heeft ermee ingestemd de zaak te behandelen, met mondelinge argumenten gepland voor 10 november 2020 en een uitspraak die medio 2021 wordt verwacht.

Er is voorlopig niets veranderd - de ACA blijft de wet van het land en alleen de individuele mandaatsanctie is ingetrokken. Het individuele mandaat zelf blijft van kracht - zij het zonder een federale boete - evenals het mandaat van de werkgever en alle consumentenbeschermingen van de ACA. Als de ACA uiteindelijk zou worden vernietigd als gevolg van Californië v. Texas, zouden het werkgeversmandaat en de bepaling over gedeelde verantwoordelijkheid van de werkgever niet langer van toepassing zijn. Maar op de staat gebaseerde individuele mandaatwetten - en op de staat gebaseerde werkgeversmandaatwetten, zoals die van Hawaii - zouden van kracht blijven.

Kleine werkgevers

Hoewel er geen werkgeversmandaat is voor kleine bedrijven, is het aanbieden van gezondheidsvoordelen een goede manier voor kleine werkgevers om getalenteerd personeel aan te trekken en te behouden.

Ook bekend als: boete voor ziektekostenverzekering, boete voor ziektekostenverzekering, boete voor individueel mandaat, boete voor werkgeversmandaat, boete voor gedeelde verantwoordelijkheid.