Monoklonale antilichaamtherapie is een gerichte kankertherapie. Het wordt soms immunotherapie genoemd. Hoewel chirurgie, chemotherapie en bestralingstherapie belangrijke behandelingsopties blijven voor darmkanker, wordt monoklonale antilichaamtherapie op grotere schaal beschikbaar voor gebruik. De meest voorkomende monoklonale antilichaamtherapieën voor het behandelen van colonkanker zijn Bevacizumab (Avastin), Cetuximab (Erbitux) en Panitumumab (Vectibix).
moodboard / Cultura / Getty ImagesWat zijn monoklonale antilichamen?
Monoklonale antilichamen zijn eiwitten die in een laboratorium worden gemaakt. Deze eiwitten zijn ontworpen om zich te hechten aan gebieden op het oppervlak van kankercellen en hun groei en verspreiding te verstoren. Monoklonale antilichamen zijn vergelijkbaar met de antilichamen die uw lichaam van nature aanmaakt als u wordt blootgesteld aan bacteriën of virussen, zoals verkoudheid of griep (griep).
Hoe werken monoklonale antilichamen?
De cellen in ons lichaam, inclusief kankercellen, hebben gebieden op hun oppervlak die receptoren worden genoemd. Deze receptoren helpen bepalen hoe onze cellen groeien, stoppen met groeien of een van de dingen doen die cellen normaal doen. Als het juiste eiwit langskomt en zich hecht (bindt) aan een receptor op een cel, triggert dit de cel om te reageren.
Een goede manier om aan receptoren en hun bindende eiwitten te denken, is te denken aan een slot en een sleutel. Een slot gaat niet open zonder de juiste sleutel. Op dezelfde manier zal een receptor een cel niet triggeren om te groeien, te delen of te reageren, tenzij de juiste "sleutel" aan die receptor eerst hecht. Monoklonale antilichamen zijn "sleutels" die speciaal zijn ontworpen om zich te hechten aan receptoren op kankercellen en hun functie te blokkeren of een immuunrespons op te wekken.
Voorbeelden van monoklonale antilichaamtherapieën
Epidermale groeifactorreceptoren (EGFR's) zijn een voorbeeld van receptoren waarop monoklonale antilichamen zich richten. EGFR's zijn aanwezig op normale cellen en kankercellen, maar bij kankercellen zijn deze receptoren niet normaal. Er kunnen te veel EGFR's zijn of ze kunnen zodanig beschadigd of veranderd (gemuteerd) zijn dat ze overdreven reageren op groeisignalen. Hierdoor groeien de kankercellen te snel of groeien ze op plaatsen waar ze niet zouden moeten groeien.
De monoklonale antilichaamtherapieën Cetuximab (Erbitux) en Panitumumab (Vectibix) hechten zich specifiek aan de EGFR's die op kankercellen worden aangetroffen. Wanneer ze zich hechten aan EGFR's, blokkeren ze de groeisignalen die uw lichaam normaal gesproken produceert om de kankercellen te bereiken. Dit vertraagt of stopt de groei van kanker.
Als je aan de analogie van slot en sleutel denkt, kun je je voorstellen dat Cetuximab en Panitumumab werken alsof iemand kauwgom in het slot steekt. De sleutel kan niet naar binnen en de deur kan niet worden geopend omdat de kankercelreceptoren al zijn "gegomd" door de monoklonale antilichamen. Dit betekent dat de kankercellen niet langer de groeisignalen ontvangen die ze nodig hebben om verder te groeien en zich te verspreiden.
Geconjugeerde monoklonale antilichamen
Behalve dat ze alleen het werk van de tumorcel opsommen, kunnen monoklonale antilichamen worden samengevoegd met een chemotherapie-medicijn of een radioactief deeltje (radio-immunotherapie), zodat ze de behandelingsactie rechtstreeks op kanker uitvoeren en niet op normale cellen. Dit wordt gebruikt bij sommige vormen van lymfoom en borstkanker en er kunnen medicijnen beschikbaar komen om andere vormen van kanker te behandelen.
Bijwerkingen van monoklonale antilichaamtherapie
Voor veel mensen zijn de bijwerkingen van monoklonale antilichaamtherapie milder dan chemotherapie en lijken ze op een allergische reactie. Enkele van de meest voorkomende bijwerkingen van monoklonale antilichaamtherapie zijn:
- Huiduitslag
- Jeuk of netelroos
- Griepachtige symptomen zoals koorts, koude rillingen, spierpijn, vermoeidheid en hoofdpijn
- Diarree
- Misselijkheid en overgeven
- Lage bloeddruk
Sommige mensen hebben ernstige reacties op therapie met monoklonale antilichamen. Ernstigere bijwerkingen die ertoe kunnen leiden dat uw arts stopt met de behandeling met monoklonale antilichamen, zijn onder meer:
- Zeer lage bloedwaarden
- Hartproblemen, waaronder een onregelmatige hartslag, hartfalen en een verhoogd risico op een hartaanval
- Lage magnesium-, kalium- of calciumspiegels in uw bloed, wat ernstige gezondheidsproblemen kan veroorzaken
- Ernstige huiduitslag die tot infecties leidt
- Bloedingsproblemen
- Onmiddellijke reacties op de infusie, waaronder kortademigheid, piepende ademhaling, heesheid, flauwvallen, duizeligheid, wazig zien, misselijkheid of pijn of druk op de borst
Gelukkig treden ernstige reacties vaak direct op, wanneer u de medicatie in uw kankerzorgkliniek krijgt. Dit betekent dat uw arts en verpleegkundige u in de gaten zullen houden en indien nodig de infusie kunnen stoppen en u onmiddellijk medische hulp kunnen bieden.
Bijwerkingen van de behandeling van monoklonale antilichamen beheren
De twee belangrijkste dingen die u kunt doen om de bijwerkingen van monoklonale antilichaamtherapie te beheersen, zijn:
- Neem al uw medicijnen zoals voorgeschreven, omdat het gemakkelijker is om bijwerkingen te voorkomen dan ze te behandelen zodra ze zich voordoen.
- Houd de communicatielijnen open met uw medisch team. Wat werkt om bijwerkingen voor één persoon te beheersen, werkt mogelijk niet voor u. Praat met uw arts of verpleegkundige over de mogelijkheden om u door de behandeling te helpen met zo min mogelijk bijwerkingen.
Accepteer niet dat een slecht gevoel een natuurlijk onderdeel is van de behandeling van kanker. Er is misschien een manier voor uw medisch team om uw bijwerkingen beter te beheersen. Als je hulp nodig hebt, vraag er dan om. En als u vragen heeft over bijwerkingen, bel dan onmiddellijk uw medisch team.
