Atrioventriculaire nodale herintredende tachycardie (AVNRT) is een snelle, regelmatige hartritmestoornis die plotseling en zonder waarschuwing begint en net zo plotseling stopt. Het treft meestal jongere volwassenen. De gemiddelde leeftijd waarop AVNRT voor het eerst optreedt, is 32, en de meeste mensen met deze aritmie zullen hun eerste episode hebben op de leeftijd van 50 jaar. Als het eenmaal gebeurt, kan het een terugkerend probleem worden.
Mintr / Getty-afbeeldingenOverzicht
AVNRT is het meest voorkomende type supraventriculaire tachycardie (SVT) bij volwassenen.
AVNRT is een van de terugkerende tachycardieën. ("Tachycardie" betekent simpelweg een snelle hartslag.) Bij elke herintredende tachycardie is er ergens in het hart een abnormale elektrische verbinding, die een potentieel elektrisch circuit vormt.
Wanneer een van de elektrische impulsen van het hart dit potentiële circuit binnenkomt onder de juiste omstandigheden, kan het worden 'opgevangen' in het circuit, wat betekent dat het rond en rond het circuit begint te draaien. Elke keer dat het door het circuit reist, produceert de elektrische impuls een nieuwe hartslag en tachycardie-resultaten.
Zoals bij de meeste herintredende SVT's, worden patiënten met AVNRT geboren met een extra elektrische aansluiting in het hart. In AVNRT bevinden de extra verbinding en het volledige herintredende circuit dat de aritmie produceert, zich binnen of zeer dicht bij het kleine atrioventriculaire knooppunt (AV-knooppunt). Vandaar de naam - AV-nodale herintredende tachycardie.
Symptomen
De symptomen van AVNRT zijn typisch voor SVT en omvatten over het algemeen een plotseling begin van hartkloppingen, duizeligheid en / of duizeligheid. Kortademigheid komt ook vrij vaak voor bij deze aritmie.
Een symptoom dat vaak wordt gezien bij AVNRT en dat minder vaak voorkomt bij andere soorten SVT, is een gevoel van bonzen in de nek. Dit symptoom treedt op omdat, tijdens episodes van AVNRT, de atria en de ventrikels tegelijkertijd kloppen. Omdat de boezems hun bloed niet in de ventrikels kunnen uitstoten, wordt het bloed omhoog geduwd in de nekader - en het resultaat is een bonzend gevoel.
Afleveringen van AVNRT beginnen en stoppen vrij plotseling, en ze duren gewoonlijk van enkele minuten tot enkele uren.
AVNRT starten en stoppen
De AV-knoop is erg gevoelig voor veranderingen in het autonome zenuwstelsel, het deel van het zenuwstelsel dat de bloedvaten en interne organen controleert. Veranderingen in de tonus van het sympathische zenuwstelsel (een stressreactie) of in de tonus van de nervus vagus (parasympathische tonus of een ontspanningsreactie) kunnen dus een groot effect hebben op de AV-knoop.
Omdat een groot deel van het herintredende circuit in AVNRT zich in het AV-knooppunt bevindt, kunnen veranderingen in de autonome toon een diepgaand effect hebben op de aritmie.
Hoewel AVNRT meestal begint zonder duidelijke triggers, kan het bij sommige mensen beginnen met lichaamsbeweging of perioden van emotionele stress of andere situaties die de sympathische toon versterken. In andere gevallen kan het beginnen na inname van alcohol, thee of koffie.
Patiënten met AVNRT kunnen hun episodes van tachycardie vaak stoppen door dingen te doen die de tonus van de nervus vagus plotseling verhogen. Het uitvoeren van de Valsalva-manoeuvre werkt vaak, hoewel drastischer stappen (zoals hun gezicht een paar seconden in ijswater onderdompelen) soms nodig kunnen zijn.
Medische behandeling
Artsen kunnen acute episodes van AVNRT vrij snel en gemakkelijk behandelen. Ten eerste begeleiden ze de patiënt over het algemeen bij enkele pogingen om hun vagale toon te verhogen. Als dat de aritmie niet stopt, zal een intraveneuze injectie van adenosine of verapamil (een calciumblokker) meestal snel en betrouwbaar werken. De moeilijkere medische vraag betreft langdurige therapie voor AVNRT.
Omdat de aritmie niet levensbedreigend is, maar 'slechts' levensverstorend, zou de agressiviteit van de behandeling moeten weerspiegelen hoe storend de aritmie voor de patiënt is. Als afleveringen vrij zeldzaam zijn, redelijk goed worden verdragen en redelijk betrouwbaar kunnen worden beëindigd door vagale manoeuvres, hoeft er waarschijnlijk niets meer te worden gedaan.
Als episodes van AVNRT echter het leven van een patiënt verstoren (wat vaak het geval is), moet behandeling sterk worden overwogen. Behandeling met bètablokkers of calciumantagonisten is variabel effectief bij het verminderen van de frequentie van AVNRT, en bij de meeste patiënten hebben deze geneesmiddelen weinig bijwerkingen.
Als de aritmie niet voldoende onder controle is, kan een van de anti-aritmica worden geprobeerd. Deze medicijnen hebben echter vaak bijwerkingen en zijn slechts matig effectief bij de behandeling van AVNRT.
De meest effectieve manier om AVNRT te behandelen, is het gebruik van ablatietherapie, een katheterisatieprocedure. Bij ablatietherapie wordt de abnormale elektrische verbinding in of nabij het AV-knooppunt zorgvuldig in kaart gebracht en vervolgens geablateerd, meestal met radiofrequente energie.
AVNRT kan in meer dan 95 procent van de gevallen volledig worden genezen met ablatietherapie Ablatie moet dus sterk worden overwogen door iedereen bij wie AVNRT een groot probleem is, vooral als het niet onder controle is gebracht met bètablokkers of calciumblokkers.
.jpg)
.jpg)
