trilocks / Getty-afbeeldingen
Belangrijkste leerpunten
- Nieuwe richtlijnen in Canada waarin wordt aanbevolen zwaarlijvigheid te definiëren op basis van iemands algehele gezondheid.
- Obesitas wordt momenteel alleen bepaald door de body mass index (gewicht en lengte).
- Amerikaanse artsen steunen de richtlijnen, maar erkennen dat ze tijdrovend zijn.
Een team van Canadese artsen heeft vorige week nieuwe richtlijnen gepubliceerd om artsen aan te moedigen de manier waarop ze patiënten met obesitas diagnosticeren en behandelen, opnieuw te bekijken. Nu overwegen Amerikaanse artsen de voordelen en uitdagingen van het veranderen van hun aanpak.
De richtlijnen, die zijn gepubliceerd in hetCanadian Medical Association Journal,zeggen dat zwaarlijvigheid moet worden bepaald door de algehele gezondheid van een patiënt, niet alleen door zijn gewicht. Ze dringen er ook bij de medische gemeenschap op aan om zwaarlijvigheid te classificeren als een chronische ziekte die langdurige zorg en behandeling nodig heeft.
De richtlijnen bevelen specifiek aan dat artsen "de focus van obesitasbeheer verleggen naar het verbeteren van patiëntgerichte gezondheidsresultaten, in plaats van alleen naar gewichtsverlies."
Het is een belangrijke afwijking van de huidige manier waarop obesitas wordt gediagnosticeerd in Canada en de VS.
"Canada doet het hier in zekere zin beter mee", zegt Fatima Cody Stanford, MD, MPH, MPA, een arts tegen obesitas en klinisch onderzoeker in het Massachusetts General Hospital. "Body mass index is niet de enige maatstaf die we zouden moeten gebruiken."
Wat dit voor u betekent
De nieuwe Canadese richtlijnen hebben technisch gezien geen invloed op Amerikanen, maar ze werpen interessante ideeën op over hoe obesitas in de toekomst moet worden aangepakt. Aarzel niet om uw arts om een persoonlijk plan te vragen om u te helpen uw doelen te bereiken.
Hoe obesitas momenteel wordt gediagnosticeerd
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie kan zwaarlijvigheid worden gemeten door iemands gewicht (in kilogram) te delen door het kwadraat van hun lengte (in meters). Dit getal geeft je de body mass index of BMI. Een BMI van 30 of hoger wordt als zwaarlijvig beschouwd en een BMI van 25 tot 29 wordt als overgewicht beschouwd.
In Canada wordt 26,8% van de volwassenen als zwaarlijvig beschouwd, in de Verenigde Staten is dit 42%.
In de VS wordt obesitas door de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) in drie categorieën verdeeld:
- Klasse 1: BMI van 30 tot minder dan 35
- Klasse 2: BMI van 35 tot minder dan 40
- Klasse 3: BMI van 40 of hoger. Zwaarlijvigheid van klasse 3 wordt soms gecategoriseerd als "extreem" of "ernstig" zwaarlijvigheid.
De CDC zegt dat BMI een 'screeningstool' is, maar het lichaamsvetpercentage of de gezondheid van een persoon niet kan bepalen.
De nieuwe richtlijnen bevelen een breder perspectief aan
De nieuwe richtlijnen moedigen artsen aan om obesitas te zien in het grotere landschap van iemands gezondheid. De richtlijnen bevatten een zeer specifiek vijfstappenplan voor artsen met betrekking tot obesitasbeheer:
1. Artsen moeten toestemming vragen om het gewicht van een patiënt te bespreken. Toestemming vragen toont empathie en bouwt het vertrouwen van de patiënt op, zeggen de richtlijnen.
2. Artsen beoordelen het verhaal van een patiënt. Dit omvat het praten met de patiënt over hun doelen, hun zwaarlijvigheidsclassificatie (rekening houdend met BMI en middelomtrek) en hun ernst van de ziekte.
3. Artsen geven medisch advies. Dit kan medische voedingstherapie, aanbevelingen voor lichaamsbeweging, psychologische therapie, medicijnen en bariatrische chirurgie omvatten.
4. Artsen en patiënten zullen het eens worden over doelen. Samen werken ze samen aan een persoonlijk actieplan.
5. Artsen zullen patiënten helpen hun doelen te bereiken. Dat houdt onder meer in dat artsen ondersteunend zijn en patiënten helpen bij het identificeren van belemmeringen voor hun doelen.
Amerikaanse artsen juichen de verhuizing toe
"Deze richtlijnen proberen om meer rekening te houden met de werkelijke gezondheid", zegt Stanford."Het probleem met BMI is dat het ons niet veel informatie geeft, het vertelt ons alleen iemands lengte en gewicht."
BMI laat weg of iemand vetweefsel (lichaamsvet rond hun organen) heeft, worstelt met overtollig watergewicht en hun algehele lichaamssamenstelling, zegt Stanford.
BMI legt ook een grote nadruk op een getal op de schaal, waarvan Stanford zegt dat het voor patiënten "overweldigend" kan zijn. “Ik geef patiënten nooit een streefgewicht; het ideaal van een persoon kan verschillen van het mijne of het jouwe, "zegt ze." Als een patiënt begint met een hoog gewicht - zeg maar 500 pond - en ze worden 300 pond, zeggen we dan dat ze hebben gefaald? Als ik ze een streefgewicht van 200 pond zou geven, en ze ‘maar’ 300 pond zouden krijgen, zouden ze denken dat ze hebben gefaald. '
Fatima Cody Stanford, MD, MPH, MPA
Deze richtlijnen proberen meer rekening te houden met de feitelijke gezondheid.
- Fatima Cody Stanford, MD, MPH, MPAToch speelt BMI een rol in de geneeskunde voor obesitas.
"Ook al is het niet de ideale berekening om iemands zwaarlijvigheid te bepalen, we hebben nog geen alternatief bedacht dat je kunt gebruiken in plaats van de BMI", Mir Ali, MD, medisch directeur van MemorialCare Surgical Weight Loss Center bij Orange Coast Medical Center in Fountain Valley, Californië, vertelt Verywell.
Ali zegt dat de Canadese benadering van obesitas "praktisch, maar tijdrovend" is.
"Het kan moeilijk zijn om zoveel tijd met een patiënt door te brengen om een behandelplan te bedenken", zegt hij. Een huisarts of eerste zorgverlener moet echter "de patiënt beginnen met het proces om een gezond gewicht te behouden en een algehele blik te werpen op de gezondheid van de patiënt."
