Hoe epilepsie wordt vastgesteld

Om epilepsie te diagnosticeren, moet uw arts verifiëren dat u twee of meer niet-uitgelokte aanvallen heeft gehad en vervolgens uitzoeken wat voor soort aanvallen het waren. Dit kan een neurologisch onderzoek en een verscheidenheid aan tests omvatten, waarvan de meest voorkomende een elektro-encefalogram (EEG) is. Andere tests kunnen bloedtesten, een computertomografie (CT) -scan, magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) en een positronemissietomografie (PET) zijn. Het is belangrijk dat uw arts nauwkeurig vaststelt welk type aanvallen u heeft en waar ze beginnen, om de meest effectieve behandeling te vinden.

Lichamelijk onderzoek / medische geschiedenis

Uw arts zal beginnen met het bekijken van uw medische en familiegeschiedenis om te zien of aanvallen in uw familie voorkomen en vraagt ​​naar de symptomen die u heeft ervaren.

Het diagnosticeren van epilepsie kan lastig zijn, omdat uw arts waarschijnlijk niet zal zien dat u een aanval krijgt. Het helpt als u een gedetailleerde geschiedenis bijhoudt, waaronder:

• Wat u aan het doen was voordat uw aanval begon
• Hoe je je voelde voor, tijdens (als je je iets herinnert) en erna
• Hoe lang de aanval duurde
• Alles dat het mogelijk heeft geactiveerd
• Bijzonderheden over alle sensaties, gevoelens, smaken, geluiden of visueel fenomeen

Ontvang gedetailleerde beschrijvingen van iedereen die getuige is geweest van uw aanvallen. Ooggetuigenverslagen zijn van onschatbare waarde bij het diagnosticeren van epilepsie.

U zult waarschijnlijk ook een lichamelijk onderzoek ondergaan, zodat uw arts kan controleren of er een onderliggende medische aandoening is die uw aanvallen veroorzaakt. Als u al een chronische medische aandoening heeft, moet u uw arts hiervan op de hoogte stellen, aangezien dit mogelijk bijdraagt.

Zelfs als uw onderliggende aandoening niet de oorzaak is, kan het toch interfereren met elk anti-epilepticum dat uw arts voorschrijft door een slechte absorptie of negatieve interacties te veroorzaken.

U kunt onze Doctor Discussion Guide hieronder gebruiken om een ​​gesprek met uw arts te beginnen over uw symptomen en hoe uw aanvallen zich manifesteren.

Epilepsie Arts Discussiegids

Download onze afdrukbare gids voor uw volgende doktersafspraak om u te helpen de juiste vragen te stellen.

Stuur naar uzelf of een geliefde.

Deze Doctor Discussion Guide is verzonden naar {{form.email}}.

Er is een fout opgetreden. Probeer het alstublieft opnieuw.

Labs en tests

Uw arts kan een aantal labs en tests bestellen om te helpen bij een diagnose.

Neurologische tests

Om te bepalen hoe uw aanvallen op u van invloed kunnen zijn, kan uw arts een aantal neurologische tests uitvoeren om uw gedrag en uw intellectuele en motorische vaardigheden te beoordelen. Dit kan ook helpen bepalen welk type epilepsie u heeft.

Een neurologisch onderzoek kan het testen van uw reflexen, evenwicht, spierkracht, coördinatie en uw vermogen om te voelen inhouden. Als u de diagnose epilepsie heeft, zal uw arts waarschijnlijk elke keer dat u een controle ondergaat een kort neurologisch onderzoek uitvoeren. hoe uw medicatie u beïnvloedt.

Bloedtesten

U zult waarschijnlijk enkele bloedtesten ondergaan, waaronder een uitgebreid metabool panel, om er zeker van te zijn dat uw nieren, schildklier en andere organen goed functioneren en dat ze niet de oorzaak zijn van uw aanvallen.

U kunt ook een volledig bloedbeeld (CBC) laten uitvoeren om te controleren op infecties. Een bloedtest kan ook naar uw DNA kijken voor genetische aandoeningen die uw aanvallen kunnen verklaren.

Elektrocardiogram (ECG)

Omdat het mogelijk is dat u een verkeerde diagnose krijgt van epilepsie terwijl u daadwerkelijk een aandoening heeft die bekend staat als syncope (zie "Differentiële diagnoses" hieronder), kan uw arts een elektrocardiogram (ECG) willen maken om uw hart te controleren. Een ECG kan een hartritmestoornis (abnormale hartslag) uitsluiten die mogelijk syncope heeft veroorzaakt.

Een ECG is een snelle en pijnloze test die de elektrische activiteit in uw hart gedurende enkele minuten meet en registreert met behulp van elektroden die op uw borst zijn bevestigd. Uw arts kan dan zien of uw hart regelmatig klopt en of er al dan niet te hard aan wordt gewerkt.

Elektro-encefalogram (EEG)

Een elektro-encefalogram (EEG) is het meest gebruikte diagnostische hulpmiddel dat artsen gebruiken voor epilepsie omdat het abnormale hersengolven oppikt. Dat gezegd hebbende, ondersteunt een abnormaal EEG alleen de diagnose van aanvallen; het kan ze niet uitsluiten, aangezien sommige mensen tussen de aanvallen door normale hersengolven hebben.

Anderen hebben abnormale hersenactiviteit, zelfs als ze geen aanval hebben. Abnormale hersengolven kunnen ook worden gezien als u een beroerte, hoofdtrauma of een tumor heeft gehad.

Het kan helpen om, indien mogelijk, binnen 24 uur na uw eerste aanval een EEG te hebben.

Het kan zijn dat uw arts u heel vroeg in de ochtend voor uw EEG laat komen als u nog steeds slaperig bent, of als u de avond ervoor laat opblijft om de kans op het registreren van epileptische activiteit te vergroten.

Voor deze procedure worden elektroden met een wasbare lijm op uw hoofdhuid bevestigd. De elektroden hebben draden die ze verbinden met een EEG-machine, die de elektrische activiteit van uw hersenen registreert, meestal terwijl u wakker bent. De elektroden zijn alleen bedoeld voor detectie en geleiden geen elektriciteit, dus het is een volledig pijnloze procedure. Een EEG kan 20 minuten tot twee uur duren, afhankelijk van de instructies van uw arts.

Hersengolven worden geregistreerd als kronkelende lijnen die sporen worden genoemd, en elk spoor vertegenwoordigt een ander gebied in uw hersenen. Uw neuroloog is op zoek naar patronen, epileptiform genaamd, die een neiging tot epilepsie vertonen. Deze kunnen zich manifesteren als pieken, scherpe golven of piek-en-golfontladingen.

Als er abnormale activiteit op uw EEG verschijnt, kan het spoor aantonen waar in uw hersenen de aanval is ontstaan. Als u bijvoorbeeld gegeneraliseerde aanvallen heeft, wat betekent dat beide zijden van uw hersenen betrokken zijn, zullen er waarschijnlijk piek-en-golfontladingen zijn die zich door uw hersenen verspreiden. Als u focale aanvallen heeft, wat betekent dat ze slechts één deel van uw hersenen betreffen, zullen er pieken of scherpe golven zijn op die specifieke locatie.

Uw arts wil misschien dat u een EEG met hoge dichtheid heeft in plaats van een klassiek EEG. Dit betekent alleen dat de elektroden dichter bij elkaar worden geplaatst, waardoor u nauwkeuriger kunt bepalen waar in uw hersenen uw aanvallen beginnen.

Magnetoencephalography (MEG)

De neuronen in je hersenen creëren elektrische stromen die op hun beurt kleine magnetische velden creëren die kunnen worden gemeten met magneto-encefalografie (MEG). Een MEG wordt vaak tegelijk met een EEG gedaan of gebruikt met magnetische resonantie beeldvorming (MRI) en kan vooral nuttig zijn bij het bepalen van het gebied van uw hersenen waar uw aanvallen vandaan komen.

Net als bij een EEG is een MEG niet-invasief en pijnloos, waarbij metalen spoelen en sensoren worden gebruikt om uw hersenfunctie te meten. Het kan nauwkeuriger zijn dan een EEG bij het detecteren van de locatie van uw aanvallen, omdat uw schedel en het weefsel rondom uw hersenen de metingen niet verstoren, terwijl ze de metingen van een EEG beïnvloeden. De twee tests vullen elkaar echter aan, omdat elk afwijkingen kan oppikken, de ander niet.

In beeld brengen

Uw arts wil mogelijk een of meer beeldvormende tests van uw hersenen uitvoeren om eventuele afwijkingen te controleren en om vast te stellen waar in uw hersenen de aanvallen vandaan komen.

Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI)

Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) maakt gebruik van een magnetisch veld en radiogolven om een ​​gedetailleerd beeld van uw hersenen te geven en wordt beschouwd als de beste beeldvormingsmethode voor epilepsie omdat het bijzonder gevoelig is voor het detecteren van verschillende oorzaken van aanvallen. Het kan structurele hersenafwijkingen en laesies uitsluiten die uw aanvallen kunnen veroorzaken, evenals gebieden die zich abnormaal hebben ontwikkeld en veranderingen in de witte stof van uw hersenen.

Computerized Tomography (CT) -scan

Een computertomografie (CT) -scan maakt gebruik van röntgenfoto's en kan worden gebruikt om voor de hand liggende problemen in uw hersenen op te sporen, zoals bloeding, cysten, grote tumoren of duidelijke structurele afwijkingen. sluit alle aandoeningen uit die onmiddellijke behandeling vereisen, maar een MRI wordt als gevoeliger beschouwd en wordt meestal gebruikt in niet-spoedeisende situaties.

Positron-emissietomografie (PET)

Als je een PET-scan hebt, wordt er een lage dosis radioactief materiaal in je ader geïnjecteerd om vast te leggen hoe je hersenen suiker gebruiken. Deze scan wordt meestal tussen aanvallen uitgevoerd om gebieden in uw hersenen te identificeren die suiker niet goed metaboliseren, een indicator van de oorsprong van de aanval. Deze test is vooral handig als u focale aanvallen heeft.

Computertomografie met enkelvoudige fotonemissie (SPECT)

Een single-foton emissie computertomografie (SPECT) -test is een gespecialiseerde test die meestal alleen wordt gebruikt als andere tests niet hebben kunnen achterhalen waar uw aanvallen beginnen. Als u een aanval heeft, stroomt er meer bloed naar het gebied van uw hersenen waarin het afkomstig is.

Een SPECT-test is hetzelfde als een CT-scan, behalve dat je net als een PET-scan een lage dosis radioactief materiaal krijgt ingespoten vlak voordat de scan zelf wordt uitgevoerd. Het radioactieve materiaal toont de bloedstroomactiviteit in uw hersenen en helpt zo de oorsprong van uw aanvallen te achterhalen.

Differentiële diagnoses

Verschillende andere aandoeningen kunnen op een epileptische aandoening lijken en uw arts moet deze mogelijk uitsluiten voordat u de diagnose epilepsie stelt.

Syncope

Syncope treedt op wanneer u het bewustzijn verliest door een gebrek aan bloedtoevoer naar de hersenen, waardoor uw spieren kunnen schokken of verstijven, vergelijkbaar met een aanval. Uw lichaam reageert overdreven en uw bloeddruk en hartslag dalen, waardoor u flauwvalt. Als je eenmaal ligt, zorgt de zwaartekracht ervoor dat het bloed naar je hart terugkeert en kom je snel weer bij bewustzijn.

Het kan een verkeerde diagnose stellen als epilepsie, vooral als niemand de gebeurtenis heeft gezien.

De meest voorkomende oorzaak van syncope is vasovagale syncope. Ook wel de simpele flauwvallen of reflex-syncope genoemd, deze aandoening treedt op vanwege een neurologische reflex die vaak wordt veroorzaakt door factoren zoals pijn, angst, een verontrustende situatie, stress of het zien van bloed.

Als uw arts vermoedt dat vasovagale syncope de oorzaak is van wat een aanval leek te zijn, kunt u een kanteltafeltest ondergaan om een ​​diagnose te stellen. Bij een kanteltafeltest gaat u op een tafel liggen die langzaam omhoog wordt gekanteld in een staande positie, terwijl uw bloeddruk en hartslag worden gecontroleerd om te zien hoe ze reageren op de zwaartekracht. Hierdoor kunt u flauwvallen.

Sommige mensen met vasovagale syncope hebben waarschuwingssignalen dat ze op het punt staan ​​flauw te vallen, zoals zweten, misselijkheid, wazig zicht of zwakte, maar sommige mensen niet.

Het lange QT-syndroom kan ook syncope veroorzaken. Dit is een erfelijke aandoening van het elektrische systeem van het hart, dat de hartslag regelt. Mensen met een lang QT-syndroom kunnen plotselinge, onverwachte episodes van een eigenaardige variëteit van ventriculaire tachycardie ontwikkelen, een potentieel gevaarlijk snel hartritme, dat vaak leidt tot plotselinge syncope en zelfs tot een plotselinge hartstilstand. Lang QT-syndroom kan, eenmaal gediagnosticeerd, effectief worden behandeld.

Er zijn andere momenten waarop de syncope-trigger onbekend is, maar de afleveringen gebeuren meestal wanneer je staat.

Een verschil tussen een aanval en syncope is dat wanneer u wakker wordt na syncope, u onmiddellijk alert bent. Bij een aanval bent u vaak een paar minuten of langer slaperig en gedesoriënteerd. Het is zeer zeldzaam om tegelijkertijd syncope en een aanval te hebben.

Tijdelijke ischemische aanval

Een voorbijgaande ischemische aanval (TIA) wordt vaak een mini-beroerte genoemd en komt veel vaker voor bij oudere volwassenen. Tijdens een TIA wordt de bloedstroom naar uw hersenen tijdelijk geblokkeerd en kunnen uw symptomen lijken op die van een beroerte. In tegenstelling tot een beroerte lost het echter meestal binnen een paar minuten op zonder blijvende schade. Een TIA kan een waarschuwing zijn dat u in de toekomst een beroerte krijgt en altijd medische aandacht nodig heeft.

Een TIA kan worden aangezien voor een aanval. Af en toe hebben mensen trillende ledematen tijdens een TIA, hoewel dit niet gebruikelijk is. Zowel TIA's als een type aanval dat bekend staat als afasische aanvallen kunnen afasie veroorzaken (niet in staat zijn om anderen te spreken of te begrijpen). Een verschil is dat dit bij een TIA plotseling gebeurt en niet erger wordt, terwijl het bij een afasische aanval meestal vordert.

Zowel TIA als aanvallen kunnen er ook voor zorgen dat u plotseling op de grond valt, wat een drop-aanval wordt genoemd. Als u een oudere volwassene bent en nog nooit een aanval heeft gehad, zal uw arts u waarschijnlijk testen om een ​​TIA uit te sluiten of te bevestigen.

Migraine

Zowel migraine als epilepsie omvatten episodes van hersenstoornissen en delen enkele symptomen, waaronder hoofdpijn, misselijkheid, braken, visuele aura, tintelingen en gevoelloosheid. Het hebben van een persoonlijke of familiegeschiedenis van migraine kan een grote aanwijzing zijn die uw arts helpt onderscheid te maken tussen de twee zorgen.

Hoewel hoofdpijn het kenmerkende symptoom is van migraine, krijgt 45 procent van de mensen met epilepsie ze ook nadat ze een aanval hebben gehad, en de pijn kan aanvoelen als een migraine. Bovendien voelt tot een derde van de mensen met migraine zich niet. hoofdpijn met ten minste enkele van hun migraine.

Veel mensen met migraine hebben een visuele uitstraling waardoor ze weten dat er migraine op komst is. Visuele aura kan optreden bij epilepsie die ook in de achterhoofdskwab van de hersenen ontstaat. Epileptische visuele aura's duren meestal maar een paar minuten, terwijl visuele aura's bij migraine tot een uur kunnen duren.

Somatosensorische symptomen zoals gevoelloosheid, tintelingen, pijn en het gevoel dat een of meer van uw ledematen 'slapen' kunnen ook voorkomen bij zowel epilepsie als migraine. Net als visuele aura's verspreiden ze zich langzaam en kunnen ze tot een uur aanhouden bij migraine, terwijl ze snel opkomen en maar een paar minuten aanhouden bij epilepsie.

Bewustzijnsverlies en motorische activiteit, zoals spierverstijving of -trekkingen, is zeer ongebruikelijk bij migraine, dus deze symptomen zijn veel waarschijnlijker op epilepsie. Verwarring of slaperigheid die enige tijd na een episode aanhoudt, komt vaker voor bij epilepsie, maar kan ook voorkomen bij bepaalde soorten migraine.

Paniekaanvallen

Als u vatbaar bent voor paniekaanvallen, heeft u waarschijnlijk een onderliggende angststoornis. Symptomen van een paniekaanval zijn zweten, versnelde hartslag, een gevoel van naderend onheil, pijn op de borst, duizeligheid en kortademigheid Een paniekaanval kan ook leiden tot beven en trillen. In zeldzame gevallen kan de hyperventilatie die vaak gepaard gaat met een aanval ervoor zorgen dat u kort het bewustzijn verliest. Al deze kunnen worden aangezien voor tekenen van een aanval.

Paniekaanvallen worden vooral aangezien voor aanvallen als u zich niet angstig of gestrest voelt voordat er een aanval plaatsvindt. Aanvallen kunnen ook worden aangezien voor paniekaanvallen, aangezien angststoornissen vaak samen met epilepsie optreden en angst kan optreden na een aanval, vooral bij temporaalkwabepilepsie.

Een manier om het verschil te zien tussen een paniekaanval en een aanval is dat een paniekaanval van minuten tot uren kan duren, terwijl aanvallen abrupt optreden en doorgaans minder dan twee minuten duren.

Motorische automatismen zoals klappen of knipperen met de lippen, niet-reageren en slaperigheid na een episode zijn ook onwaarschijnlijk bij een paniekaanval, maar komen vaak voor bij epileptische aanvallen.

Psychogene niet-epileptische aanvallen

Hoewel psychogene niet-epileptische aanvallen (PNES) er net zo uitzien als gewone aanvallen, is er geen abnormale elektrische hersenactiviteit die ze in verband brengt met epilepsie. De oorzaak van deze aanvallen lijkt eerder psychologisch dan fysiek te zijn, en ze worden gecategoriseerd als een subtype van conversiestoornis onder de somatische symptomen en gerelateerde stoornissen in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, 5e editie (DSM-5). Video-EEG-bewaking wordt meestal gebruikt om PNES te diagnosticeren.

Er zijn verschillende verschillen tussen epileptische aanvallen en psychogene niet-epileptische aanvallen:

• Meestal duurt het tussen de 1 en 2 minuten

• Ogen zijn meestal open

• Motoriek is specifiek

• Vocalisatie is ongebruikelijk

• Een snelle hartslag komt vaak voor

• Een blauwe tint op de huid komt vaak voor

• Symptomen na een aanval zijn onder meer slaperigheid, verwarring en hoofdpijn

• Mag langer zijn dan 2 minuten

• Ogen zijn vaak gesloten

• Motorische activiteit is variabel

• Vocalisatie is gebruikelijk

• Een snelle hartslag is zeldzaam

• Een blauwe tint op de huid is zeldzaam

• Symptomen na een aanval zijn minimaal en verdwijnen snel

Narcolepsie met kataplexie

Narcolepsie is een slaapstoornis die periodes van extreme slaperigheid veroorzaakt waarin u gedurende de dag een paar seconden tot een paar minuten in slaap kunt vallen. Dit kan op elk moment gebeuren, ook tijdens het wandelen, praten of autorijden. Het komt zelden voor en treft naar schatting 135.000 tot 200.000 mensen in de Verenigde Staten.

Als u narcolepsie met kataplexie heeft, type 1 narcolepsie genaamd, ervaart u ook plotseling gedeeltelijk of volledig verlies van spierspanning, wat kan resulteren in onduidelijke spraak, knikkende knieën en zelfs vallen. Dit kan worden aangezien voor een atonische aanval, waardoor u ook de spiertonus verliest.

Een manier om onderscheid te maken tussen de twee is dat kataplexie meestal optreedt nadat je een sterke emotie hebt ervaren, zoals gelach, angst, verrassing, woede, stress of opwinding. Uw arts kan een slaaponderzoek en een multiple sleep latency test (MSLT) doen om narcolepsie te diagnosticeren.

Paroxysmale bewegingsstoornissen

Er zijn verschillende paroxismale bewegingsstoornissen die op epilepsie kunnen lijken vanwege de onvrijwillige spiertrekkingen, kronkelingen of repetitieve bewegingen die op verschillende tijdstippen kunnen optreden.

De oorzaak van deze aandoeningen wordt niet begrepen, maar ze kunnen zonder reden voorkomen, in uw familie voorkomen of optreden als u een andere aandoening heeft, zoals multiple sclerose (MS), beroerte of een traumatisch hersenletsel. Medicatie tegen epilepsie kan nuttig zijn voor bepaalde soorten van deze aandoeningen en ze worden vaak gediagnosticeerd op basis van uw geschiedenis en mogelijk een video-gecontroleerd EEG.