Het perifere zenuwstelsel

Gevoelloosheid, tintelingen en zwakte zijn enkele van de meest voorkomende redenen waarom mensen een neuroloog bezoeken. De eerste stap is meestal om te beslissen of het probleem zich in het centrale zenuwstelsel (de hersenen en het ruggenmerg) bevindt. Als dat niet het geval is, ligt het probleem waarschijnlijk bij de zenuwen die zich uitstrekken tot in het lichaam.

Het perifere zenuwstelsel omvat alle zenuwen die tussen ons ruggenmerg en de spieren, organen en huid stromen. Een grondig begrip van het perifere zenuwstelsel zou een van de meest onderscheidende kenmerken zijn tussen neurologen en andere artsen.

SEBASTIAN KAULITZKI / Getty Images

Perifere zenuwcellen

Er zijn veel verschillende soorten zenuwcellen, die elk iets andere informatie doorgeven aan de hersenen via draadachtige processen die axonen worden genoemd. Bovendien zijn sommige van deze axonen verpakt in een beschermende laag genaamd myeline, die de elektrische transmissie van berichten langs het axon kan versnellen. Motorneuronen hebben bijvoorbeeld grote, gemyeliniseerde axonen die zich uitstrekken van het ruggenmerg naar verschillende spieren om hun contractie te beheersen.

Sensorische neuronen zijn er in veel verschillende categorieën. Grote gemyeliniseerde axonen bevatten informatie over trillingen, lichte aanraking en ons gevoel van ons lichaam in de ruimte (proprioceptie). Dun gemyeliniseerde vezels sturen informatie over scherpe pijn en koele temperatuur. Zeer kleine en niet-gemyeliniseerde vezels geven berichten over brandende pijn, een gevoel van warmte of jeuk.

Naast motorische en sensorische axonen omvat het perifere zenuwstelsel ook autonome zenuwvezels. Het autonome zenuwstelsel is verantwoordelijk voor het beheersen van kritieke dagelijkse functies die gelukkig grotendeels buiten onze bewuste controle liggen, zoals bloeddruk, hartslag en transpiratie.

Al deze verschillende axonale vezels reizen samen als bundels draad in een kabel. Deze "kabel" is groot genoeg om zonder microscoop te worden gezien en wordt gewoonlijk een zenuw genoemd.

Organisatie van het perifere zenuwstelsel

Met uitzondering van de hersenzenuwen reizen perifere zenuwen allemaal van en naar het ruggenmerg. Sensorische zenuwen komen de wervelkolom binnen nabij de achterkant van het ruggenmerg en motorvezels verlaten de voorkant van het ruggenmerg. Kort daarna combineren alle vezels om een ​​zenuwwortel te vormen. Deze zenuw zal dan door het lichaam reizen en takken op geschikte locaties uitsturen.

Op veel plaatsen, zoals de nek, arm en been, combineren zenuwwortels zich, vermengen zich en sturen vervolgens nieuwe takken uit. Deze vermenging, een plexus genaamd, is zoiets als een gecompliceerde uitwisseling op een snelweg, en zorgt er uiteindelijk voor dat signalen van één bron (bijv. Axonen die het ruggenmerg verlaten op het C6-niveau) uiteindelijk reizen samen met vezels van een ander ruggenmergniveau ( bijv. C8) naar dezelfde bestemming (bijv. een spier zoals de latissimus dorsi). Een verwonding aan zo'n plexus kan gecompliceerde resultaten hebben die iemand zonder kennis van die plexus in verwarring kunnen brengen.

Hoe neurologen de anatomie van het perifere zenuwstelsel gebruiken

Wanneer een patiënt lijdt aan gevoelloosheid en / of zwakte, is het de taak van de neuroloog om de oorzaak van het probleem te achterhalen. Heel vaak bevat het lichaamsdeel dat zwak of verdoofd aanvoelt niet echt de boosdoener die dat symptoom veroorzaakt.

Stel je bijvoorbeeld voor dat iemand plotseling merkt dat zijn voet tijdens het lopen steeds over de grond sleept. De oorzaak van de voetzwakte van deze persoon ligt waarschijnlijk niet in de voet, maar door zenuwbeschadiging ergens anders in het lichaam.

Door met zo'n patiënt te praten en een zorgvuldig lichamelijk onderzoek uit te voeren, kan een neuroloog de oorzaak van de zwakte achterhalen. De arts zal herkennen dat spieren die verantwoordelijk zijn voor het van de grond houden van de voet tijdens het lopen, de extensor digitorum longus omvatten, die wordt geïnnerveerd door de gemeenschappelijke peroneale zenuw. Wanneer mensen met de ene knie over de andere zitten, kan deze zenuw worden samengedrukt, wat een lichte zwakte en een klapvoet veroorzaakt.

Als uit het lichamelijk onderzoek echter ook blijkt dat de patiënt niet op zijn tenen op die voet kan staan, zal de neuroloog de peroneale zenuw niet meer vermoeden. De spieren die naar de voet wijzen, worden geïnnerveerd door de voorste scheenbeenzenuw, die zich vertakt vóór de gewone peroneale zenuw.

Zowel de voorste tibiale als de gemeenschappelijke peroneale zenuwen dragen vezels die oorspronkelijk vanuit het ruggenmerg op het L5-niveau worden gestuurd. Dit betekent dat het probleem niet de compressie bij de knie is, maar dichter bij de plaats waar de zenuwen het ruggenmerg verlaten. De meest waarschijnlijke oorzaak is lumbale radiculopathie, waarvoor in extreme gevallen een operatie nodig kan zijn om te corrigeren.

Het zojuist gegeven voorbeeld is bedoeld om aan te tonen hoe kennis van het perifere zenuwstelsel, in combinatie met een zorgvuldig lichamelijk onderzoek en luisteren naar de patiënt, het verschil kan maken tussen gewoon tegen een patiënt zeggen dat hij moet stoppen met het kruisen van haar benen, of haar vertellen dat ze het misschien nodig heeft. rug operatie. Vergelijkbare voorbeelden kunnen worden gegeven voor bijna elk deel van het lichaam. Om deze reden wordt alle medische studenten, niet alleen neurologen, het belang van het perifere zenuwstelsel bijgebracht.