Ventriculaire tachycardie is een plotselinge, snelle, potentieel zeer gevaarlijke hartritmestoornis die ontstaat in de hartkamers. Hoewel een persoon met ventriculaire tachycardie af en toe slechts minimale symptomen zal ervaren, veroorzaakt deze aritmie veel meer onmiddellijke problemen, waaronder aanzienlijke hartkloppingen, ernstige duizeligheid, syncope (bewustzijnsverlies) of zelfs een hartstilstand en plotselinge dood.
Deze symptomen treden op omdat ventriculaire tachycardie het vermogen van het hart om effectief te pompen verstoort. De pompwerking van het hart verslechtert om twee redenen tijdens ventriculaire tachycardie. Ten eerste is de hartslag tijdens deze aritmie meestal erg snel (vaak meer dan 180 of 200 slagen per minuut), snel genoeg om het bloedvolume dat het hart kan rondpompen te verminderen. Ten tweede kan ventriculaire tachycardie de normale, ordelijke, gecoördineerde samentrekking van de hartspier verstoren - zoveel van het werk dat het hart kan doen, wordt verspild. Deze twee factoren samen maken ventriculaire tachycardie vaak tot een bijzonder gevaarlijke hartritmestoornis.
BSIP / UIG / Getty-afbeeldingen
Wat veroorzaakt ventriculaire tachycardie?
Meestal ontwikkelt ventriculaire tachycardie zich als gevolg van een onderliggende hartaandoening die schade aan de hartspier veroorzaakt. De meest voorkomende hartproblemen die kunnen leiden tot ventriculaire tachycardie zijn coronaire hartziekte (CAD) en hartfalen.
Hartaandoeningen zoals deze produceren vaak een verzwakte hartspier met littekens. Verzwakt en met littekens bedekt hartweefsel heeft de neiging om kleine elektrische circuits in de hartspier te produceren, circuits die "herintredende tachycardieën" kunnen veroorzaken. Meestal is ventriculaire tachycardie een type terugkerende tachycardie.
De kans op het ontwikkelen van ventriculaire tachycardie blijkt inderdaad evenredig te zijn met de hoeveelheid schade die is toegebracht aan de ventrikelspier. Een grote hartaanval produceert bijvoorbeeld meer littekenweefsel dan een kleine hartaanval, en zal eerder het substraat vormen voor daaropvolgende ventriculaire tachycardie. Hoe meer schade, hoe groter de kans op aritmie.
In feite blijkt dat een van de beste manieren om het risico van een persoon op het ontwikkelen van ventriculaire tachycardie in te schatten, het meten van de linkerventrikelejectiefractie is. Hoe lager de ejectiefractie, hoe groter de spierschade en hoe groter het risico op ventriculaire tachycardie.
Veel minder vaak komt ventriculaire tachycardie voor bij mensen - zelfs jonge mensen - die volkomen gezond lijken en die geen CAD of hartfalen hebben. Meestal worden deze aritmieën veroorzaakt door een aangeboren of genetisch probleem, waaronder:
- Lang QT-syndroom
- Repetitieve monomorfe ventriculaire tachycardie (RMVT)
- Aritmogene rechterventrikelcardiomyopathie (ARVC)
- Catecholamine-gevoelige polymorfe ventriculaire tachycardie (CPVT)
- Brugada-syndroom
Hoe wordt ventriculaire tachycardie behandeld?
Acute episodes van aanhoudende (dat wil zeggen langdurige) ventriculaire tachycardie worden meestal als medische noodgevallen beschouwd, ongeacht of dit een hartstilstand veroorzaakt.
Als er een hartstilstand is opgetreden, moeten onmiddellijk standaardmaatregelen voor cardiopulmonale reanimatie (CPR) worden genomen.
Als de persoon met aanhoudende ventriculaire tachycardie alert en wakker is en verder redelijk stabiel, dan kunnen meer weloverwogen maatregelen worden genomen. De aritmie kan bijvoorbeeld vaak worden beëindigd door intraveneuze medicatie toe te dienen, zoals sotalol. Of de patiënt kan worden verdoofd en een elektrische schok krijgen om de aritmie te stoppen, een procedure die cardioversie wordt genoemd.
Nadat de acute episode van ventriculaire tachycardie is gestopt en het hartritme is hersteld naar normaal, wordt het probleem het voorkomen van toekomstige episodes. Dit is een belangrijke stap, want als een persoon een episode van aanhoudende ventriculaire tachycardie heeft gehad, is de kans op een volgende episode in de komende twee jaar extreem hoog - en elke terugkerende episode kan levensbedreigend zijn.
De eerste stap bij het voorkomen van terugkerende ventriculaire tachycardie is het volledig beoordelen en behandelen van de onderliggende hartziekte. In de meeste gevallen betekent dit het toepassen van optimale therapie voor CAD of hartfalen (of beide).
Helaas blijven de hartspierveranderingen, zoals littekens, zelfs bij een optimale behandeling van de onderliggende hartziekte. Dit betekent dat het risico op terugkerende ventriculaire tachycardie meestal hoog blijft, en dus ook het risico op hartstilstand en plotseling overlijden. Er zijn dus aanvullende maatregelen nodig.
Soms kunnen anti-aritmica helpen bij het voorkomen van terugkerende ventriculaire tachycardie, maar helaas werken deze medicijnen vaak niet goed genoeg. Soms kan het herintredende circuit dat de ventriculaire tachycardie produceert, elektrisch in kaart worden gebracht en vervolgens worden geablateerd, maar (in tegenstelling tot de meeste patiënten met supraventriculaire tachycardie) is dit vaak moeilijk te bereiken.
Om deze redenen moeten implanteerbare defibrillatoren sterk worden overwogen voor de meeste mensen die een episode van aanhoudende ventriculaire tachycardie hebben overleefd.
Een woord van Verywell
Ventriculaire tachycardie is een plotselinge, snelle, potentieel levensbedreigende hartritmestoornis die gewoonlijk wordt veroorzaakt door een hartaandoening die littekens of zwakke hartspieren achterlaat, of door een aangeboren aandoening die het elektrische systeem van het hart verandert. Zodra de acute aritmie is behandeld, moeten stappen worden ondernomen om ofwel verdere episodes van deze gevaarlijke aritmie te voorkomen, ofwel om te voorkomen dat verdere episodes fataal worden.
-is-treated.jpg)
