De Cadillac-belasting maakte deel uit van de Affordable Care Act (ACA). Maar het behoorde tot de meer controversiële bepalingen van de wet en werd uiteindelijk ingetrokken - na twee keer uitstel - voordat het ooit van kracht werd.
De Cadillac-belasting zou oorspronkelijk in 2018 worden ingevoerd, maar in december 2015 keurden wetgevers een omnibus-uitgavenwet goed die een uitstel van twee jaar op de Cadillac-belasting omvatte. Begin 2018 vertraagde een andere uitgavenrekening de Cadillac-belasting opnieuw. , dit keer tot 2022.
En eind 2019 werd een kredietwet aangenomen die de Cadillac-belasting officieel afschafte, na goedkeuring met krachtige steun in beide kamers van het Congres.
pixelfit / Getty ImagesHoe zou de belasting hebben gewerkt?
De Cadillac-belasting was bedoeld om een accijns van 40% te heffen op het deel van de door de werkgever gesponsorde premies voor ziektekostenverzekeringen boven een bepaald dollarniveau. De opbrengst van de belasting zou zijn gebruikt om andere ACA-voorzieningen te dekken, zoals de premiesubsidies op de beurzen.
Voordat de belasting werd ingetrokken, had het Congressional Budget Office geschat dat de aanvankelijke drempel waarboven de accijnzen in 2022 van toepassing zou zijn, $ 11.200 aan totale jaarlijkse premies voor een alleenstaande was, en $ 30.100 aan jaarlijkse premies voor gezinsdekking. Deze bedragen zouden hebben zowel het deel van de premie dat de werknemer betaalde (via loonaftrek) als de werkgeversbijdrage aan de premie meegerekend, en het dollarbedrag zou in de loop van de tijd met de inflatie zijn gestegen.
Laten we ons dus voorstellen dat de belasting niet was ingetrokken en was geïmplementeerd zoals gepland in 2022: als de jaarlijkse premie van uw door de werkgever gesponsorde ziektekostenverzekering hoger was geweest dan die bedragen in 2022, zou uw werkgever een accijns van 40% moeten betalen. over het gedeelte van de premie boven die niveaus. Dit was duidelijk bedoeld om werkgevers te stimuleren maatregelen te nemen om de totale premies onder het niveau te houden waarop de Cadillac-belasting van toepassing is.
Ter vergelijking: in 2019 bedroegen de gemiddelde totale premies voor door de werkgever gesponsorde ziektekostenverzekering ongeveer $ 7.200 voor een enkele werknemer en $ 20.600 voor gezinsdekking. De meeste gezondheidsplannen lagen dus ruim onder de geprojecteerde drempels voor 2022 voor de Cadillac-belasting. Maar er is een aanzienlijke premievariatie van het ene gebied van het land tot het andere, en premies stijgen al jaren vrij snel. Beide factoren droegen bij aan de controversiële aard van de Cadillac-belasting.
Hoe zou de Cadillac-belasting gunstig zijn geweest?
Het idee achter de Cadillac-belasting was om zeer hoogwaardige gezondheidsplannen minder aantrekkelijk te maken voor werkgevers, en dus minder gebruikelijk. De zorg is dat wanneer mensen gezondheidsplannen hebben die zeer weinig kostendeling en veel 'toeters en bellen' bevatten, ze eerder geneigd zijn de gezondheidszorg te veel te gebruiken, aangezien het verzekeringsplan - in plaats van de patiënt - voor alles of bijna betaalt. alle kosten.
En door de werkgever gesponsorde ziektekostenverzekering is lange tijd uitgesloten van het belastbaar inkomen. Dus als we kijken naar de totale beloning voor werknemers - inclusief lonen in aanvulling op ziektekostenverzekering en andere voordelen - is er een stimulans voor werkgevers om een groter deel van de vergoeding te betalen in de vorm van ziektekostenverzekeringen, in plaats van lonen. In combinatie met de steeds stijgende kosten van de gezondheidszorg leidden die stimulans en de zorgen over overmatig gebruik tot de opname van de Cadillac-belasting in de ACA.
De belastinguitsluiting voor door de werkgever gesponsorde ziektekostenverzekering is de grootste uitgave in de huidige Amerikaanse belastingwetgeving, en economen merkten op dat de Cadillac-belasting in feite het bedrag van de belastinguitsluiting zou hebben beperkt, wat uiteindelijk zou resulteren in lagere kosten voor gezondheidszorg.
Bovendien worden zeer hoogwaardige plannen over het algemeen verstrekt door werkgevers met cash-flush en aangeboden aan werknemers die over het algemeen een hoge beloning ontvangen. Sommige beleidsmakers waren dus van mening dat het zou helpen om het algehele gezondheidszorgstelsel rechtvaardiger te maken als werkgevers die deze zeer genereuze plannen bleven aanbieden, ook een accijns zouden betalen die de dekking en gezondheidszorg betaalbaarder zou maken voor mensen die moeten kopen. hun eigen dekking.
Maar het is ook belangrijk op te merken dat geografische variatie in de kosten van gezondheidszorg - in tegenstelling tot het vermogen van werkgevers en de totale beloning van werknemers - ertoe leidt dat gezondheidsplannen in sommige delen van het land duurder worden. Critici van de Cadillac-belasting merkten op dat deze werkgevers in die gebieden oneerlijk zou bestraffen. Verschillende beleidsmakers stelden wijzigingen in de Cadillac-belasting voor om dit soort problemen aan te pakken, maar de belasting werd uiteindelijk helemaal geschrapt.
Hoe zit het met inflatie?
Toen de Cadillac-belasting oorspronkelijk in 2018 van kracht zou worden, was de premiedrempel waarboven de belasting zou zijn toegepast $ 10.200 voor dekking alleen voor werknemers en $ 27.500 voor gezinsdekking.
De premiedrempel - waarboven de Cadillac-belasting zou zijn toegepast - zou elk jaar met hetzelfde percentage stijgen als de groei van de consumentenprijsindex (CPI). Met de vertraging van vier jaar die al was ingevoerd voordat de belasting werd ingetrokken, zou die drempel zijn verhoogd met $ 1.000 voor dekking alleen voor werknemers en met bijna $ 3.000 voor gezinsdekking (naar een geschatte $ 11.200 en $ 30.100, respectievelijk).
Stel je een scenario voor waarin de Cadillac-belasting niet werd ingetrokken, en een gezondheidsplan met een jaarlijkse premie voor 2022 van $ 12.000 voor een enkele werknemer. Het gedeelte van de premie van meer dan ongeveer $ 11.200 (met andere woorden $ 800) zou zijn onderworpen aan de Cadillac-belasting. En hoewel die belasting aan de werkgever zou zijn opgelegd, zijn economen het er over het algemeen over eens dat dergelijke kosten worden doorberekend aan de ingeschrevenen bij het gezondheidsplan (bijvoorbeeld via hogere premies).
Het probleem? De uitgaven voor gezondheidszorg zijn al lange tijd sneller gestegen dan de CPI. En hoewel het mogelijk is dat dit in de komende jaren kan veranderen, is de duidelijke mogelijkheid dat dit niet betekent dat de Cadillac-belasting uiteindelijk een 'Chevy-belasting' zou kunnen zijn geworden, aangezien de gemiddelde premies mogelijk sneller zijn blijven stijgen dan de premiedrempel waar de Cadillac belasting zou zijn toegepast.
Uit een analyse van de Kaiser Family Foundation uit 2019 bleek dat een op de vijf werkgevers die ziektekostenverzekering aanbieden, vanaf 2022 ten minste één gezondheidsplan onder de Cadillac-belasting zou hebben gehad, en dat dit tegen 2030 tot meer dan een op de drie had kunnen stijgen (grote werkgevers bieden doorgaans meer dan één plan, waarbij sommige plannen rijkere voordelen hebben dan andere; een werkgever had misschien een aantal gezondheidsplannen die niet onderworpen waren aan de Cadillac-belasting, maar andere wel).
Het is belangrijk om te begrijpen dat deze analyse van toepassing was op werkgevers en niet op werknemers. Volgens het Congressional Budget Office zat ongeveer 15% van de gedekte werknemers in plannen waarvan werd verwacht dat ze in 2022 aan de belasting zouden worden onderworpen, maar dat zou kunnen zijn opgelopen tot 25% in 2028.
Hoewel het tegenwoordig vrij zeldzaam is om een ziektekostenverzekering te hebben met een jaarlijkse premie van meer dan $ 11.200 voor een alleenstaande, of $ 30.100 voor een gezin, is het misschien NIET zeldzaam om een gezondheidsplan te hebben dat deze bedragen bereikt (verhoogd met de CPI) in 2030 of 2035, als de premies voor ziektekostenverzekeringen veel sneller blijven stijgen dan de CPI.
Zoals de Cadillac-belasting is ontworpen, zou een toenemend aantal plannen elk jaar aan de accijnzen zijn onderworpen, ervan uitgaande dat de premiegroei de algemene inflatie blijft overtreffen. En uiteindelijk zouden alledaagse plannen (in tegenstelling tot alleen geavanceerde plannen) zijn beïnvloed.
Hoe de Cadillac-belasting de personeelsbeloningen zou hebben beïnvloed
De Cadillac-belasting werd ingetrokken voordat deze ooit werd ingevoerd. Maar de algemene consensus was dat werkgevers zouden hebben geprobeerd het te betalen, en dus zouden hebben gewerkt om hun gezondheidsplannen zo te structureren dat de totale jaarlijkse premies onder de Cadillac-belastingdrempel bleven.
De meest voor de hand liggende manier om dat te doen zou zijn geweest om de kostendeling op het plan te verhogen, via hogere eigen risico's, copays en contante maxima (binnen de maximale contante beperkingen vereist door de ACA). Dat zou natuurlijk het probleem hebben aangepakt dat de Cadillac-belasting moest oplossen, aangezien het hele idee was om af te stappen van plannen die alle of bijna alle gezondheidszorgkosten van een ingeschreven persoon dekken, in een poging om ervoor te zorgen dat mensen dat niet zijn ' t overmatig gebruik van de gezondheidszorg.
En hoewel dat een waarschijnlijke uitkomst zou zijn geweest, is het probleem dat wanneer de contante kosten stijgen, mensen niet alleen bezuinigen op onnodige gezondheidszorgmaar ook over noodzakelijke gezondheidszorgOp de lange termijn kan dat resulteren in chronische aandoeningen die niet goed onder controle zijn, en gezondheidszorgkosten die hoger zijn dan ze zouden zijn geweest als de zorg vanwege de kosten niet was vermeden.
Er was ook bezorgdheid dat sommige werkgevers een gezondheidsplan zouden hebben dat niet bepaald "Cadillac" van aard is (dwz de voordelen zijn niet dramatisch beter dan gemiddeld), maar dat hogere premies heeft dan gemiddeld vanwege de claimgeschiedenis , de bedrijfstak van de werkgever, of gewoon in een geografisch gebied van het land zijn waar de kosten voor gezondheidszorg hoger zijn dan gemiddeld.
Het verbod van de ACA op het gebruik van claimgeschiedenis of branchecategorieën om premies vast te stellen, is alleen van toepassing op de individuele en kleine groepsmarkten; in de grote groepsmarkt kunnen schadehistorie en industrie nog een rol spelen bij premies. Dus hoewel de Cadillac-belasting bedoeld was om het aantal plannen te verminderen dat echt hoogwaardige dekking biedt, zou het gebruik van een maatstaf die een plan van rechters op basis van premies alleen zou hebben gebreken, in die zin dat sommige high-premium plannen hoge premies voor andere redenen dan hun voordeelontwerp.
Geografische locatie kan worden gebruikt om premies vast te stellen voor door de werkgever gesponsorde plannen van elke omvang. Er waren dus ook zorgen dat werkgevers in staten als Wyoming en Alaska - waar gezondheidszorg duurder is dan gemiddeld - onevenredig veel accijnzen zouden moeten betalen, ondanks dat ze relatief gemiddelde uitkeringen boden.
Het verzet tegen de belasting was niet universeel
De Cadillac-belasting werd over het algemeen gesteund door economen, waaronder de President's Council of Economic Advisors. Maar werkgevers, vakbonden, consumenten en politici - aan beide kanten van het gangpad - waren er grotendeels tegen. In juli 2019 stemde het Huis van Afgevaardigden met 419-6 voor wetgeving die de intrekking van de Cadillac-belasting omvatte, en de wetgeving die uiteindelijk de belasting introk, had veel steun in beide kamers van het Congres.
Maar er was zeker geen universele overeenstemming dat de Cadillac-belasting had moeten worden afgeschaft. Beleidsanalisten en economen legden uitgebreid uit waarom de belasting van kracht had moeten worden, en merkten op dat het waarde zou stimuleren in plaats van hogere uitgaven in de gezondheidszorg.
-in-sleep.jpg)
