'Universele gezondheidszorg' of 'universele dekking' verwijst naar een systeem voor het toewijzen van middelen voor gezondheidszorg waarbij iedereen verzekerd is voor basisgezondheidszorg en niemand zorg wordt geweigerd zolang hij of zij legaal verblijft in het gedekte gebied, zoals alle burgers van het land Canada.
Het concept van universele gezondheidszorg wordt vaak ten onrechte gelijkgesteld aan een overheidsgezondheidszorgsysteem met één betaler, waarbij alle medische kosten worden betaald door één entiteit, meestal de overheid. "Single-betaler" en "universeel" zijn echter niet hetzelfde.
Chinnapong / Getty-afbeeldingenUniversele dekking
Een systeem van "universele dekking" kan twee enigszins verschillende dingen betekenen. Ten eerste kan het verwijzen naar een systeem waarbij elke burger toegang heeft tot openbare of particuliere ziektekostenverzekeringen. Ten tweede kan het verwijzen naar een systeem waarbij elke burger automatisch gratis of goedkope basisdiensten (preventie, spoedeisende geneeskunde) krijgt voor een door de overheid opgelegde reeks standaardvoordelen.
In de Verenigde Staten vormde het doel van universele dekking de aanleiding voor de goedkeuring van de Affordable Care Act - ook wel Obamacare genoemd. Onder de ACA kunnen zorgverzekeraars specifieke gezondheidspolissen aanbieden met een mix van wettelijke voordelen. Voor mensen die op bepaalde percentages van de federale armoedegrens vallen, betalen een glijdende schaal van overheidssubsidies hun premies geheel of gedeeltelijk uit. Het beoogde netto-effect was dat iedereen, ongeacht zijn inkomen, zich op zijn minst een redelijke basisverzekering kon veroorloven.
Terwijl bijna 20 miljoen voorheen onverzekerde Amerikanen dekking kregen onder de ACA, zijn er vanaf 2019 nog steeds ongeveer 28 miljoen niet-oudere volwassenen zonder verzekering in de VS, ongeveer 10% van de bevolking.
Systemen met één betaler
In een systeem met één betaler zijn er om te beginnen echter geen particuliere verzekeringsmaatschappijen. Alleen de overheid keurt gezondheidsvoordelen goed en betaalt deze. Het klassieke voorbeeld van een systeem met één betaler is de National Health Service van Groot-Brittannië; de NHS controleert de toegang tot bronnen voor gezondheidszorg en heeft zelfs de zorgverleners in dienst. Canada biedt een vergelijkbare regeling
Sommige leden van de progressieve beweging van de VS hebben gesuggereerd dat de Verenigde Staten zouden kunnen komen tot een vorm van gezondheidszorg voor één betaler door 'Medicare for All' aan te bieden - dat wil zeggen door het programma van de overheidsbetaler voor ouderen te volgen en het universeel te maken voor alle burgers. . Het idee heeft de afgelopen jaren aan kracht gewonnen, met peilingen in november 2019 waaruit blijkt dat een meerderheid van de Amerikanen een Medicare for All-programma ondersteunt, en Medicare for All-wetgeving wordt medegefinancierd door de helft van de House Democratic caucus.
Publiek-private partnerschappen
Over de hele wereld bieden veel landen gezondheidszorg universeel aan, aan al hun burgers, in publiek-private combinaties, en niet via systemen voor één betaler. Voorbeelden van deze landen zijn onder meer Duitsland, Nederland en Singapore. Singapore heeft een van de meest succesvolle gezondheidssystemen ter wereld, met een lange levensverwachting en lage kindersterfte.
Risicobeheer
In elk systeem waarin particuliere verzekeraars een rol spelen bij de financiering van de gezondheidszorg, moeten individuele zorgverzekeraars de verhouding ziek-tot-gezond in hun consumentenbestand in evenwicht houden, deels door de producten en diensten met toegevoegde waarde die ze aanbieden bovenop de minimumbedragen van de overheid, en hoe die extra's zijn geprijsd op de open markt.
Op sommige plaatsen beschermt de overheid de verzekeraars onder meer tegen forse verliezen door verzekeraars met een bovengemiddeld risicoprofiel te 'bestraffen' en vervolgens de kosten te vereffenen. Deze benadering wordt genoemdrisicoaanpassing.
