De anatomie van het middenrif

Een dunne skeletspier die aan de basis van de borst zit, het middenrif is een ongepaarde spier die de thorax van de buik scheidt. Het speelt een essentiële rol bij de ademhalingsfunctie; wanneer het samentrekt, zet het resulterende vacuümeffect zich uit en kun je inademen, en dan adem je uit wanneer deze spier ontspant. Onvrijwillige samentrekking van het middenrif leidt tot hikken - een veel voorkomende aandoening die door bijna alle mensen wordt ervaren - en dit orgaan kan ook uitpuilen, scheuren of scheuren als gevolg van aangeboren of verworven aandoeningen.

Anatomie

Structuur en locatie

Het diafragma is een koepelvormig vel van spieren en pezen, en het bolle bovenoppervlak stelt de bodem van de thoracale of borstholte voor; deze zijde geeft rechtstreeks toegang tot de longen Het tegenoverliggende, concave oppervlak vormt het dak van de buik en maakt rechtstreeks contact met de lever, maag en milt. Het is asymmetrisch, met een linkerkoepel die lager is gedompeld dan een rechterkoepel, iets dat wordt toegeschreven aan de aanwezigheid van de lever aan de rechterkant. Er is ook een depressie tussen deze twee koepels vanwege het vezelige membraan dat het hart bekleedt (de zogenaamde hartzakje).

Artsen hebben drie spierdelen van het middenrif geïdentificeerd, die allemaal worden ingebracht in de centrale pees die is verbonden met het onderste oppervlak van het pericardium. Dit zijn:

• Borstbeen: dit deel ontstaat als twee slips die van de achterkant van het xiphoid-proces komen, een deel van kraakbeen aan het onderste uiteinde van het borstbeen, dat niet aan ribben is bevestigd.
• Ribben: Afkomstig van de binnenoppervlakken van het kraakbeen, net naast de onderste zesde ribben van beide zijden, is het ribbelgedeelte vergrendeld met de transversus abdominis-spier (aan de zijkant van het bovenlichaam).
• Lumbaal: dit deel bestaat uit vier hoofdsecties. De mediale en laterale lumbocostalbogen zijn secties van pezen die zich hechten aan de L1-wervel, waarbij de laatste ook aansluit op de onderrand van de 12e rib. Bovendien ontstaat de rechter crus uit de voor- en zijgedeelten van de bovenste drie wervels en de schijven die ze scheiden. Deze vezels omringen de opening van de slokdarm om een ​​soort slinger te vormen. De linker crus is afkomstig van de bovenste twee wervels.

Door het diafragma lopen via openingen die "hiatussen" worden genoemd, zijn de slokdarm, de nervus phrenicus en vagus, evenals de neergaande aorta en de inferieure vena cava.

Anatomische variaties

Variaties in de anatomie van het diafragma zijn relatief zeldzaam. De meest voorkomende hiervan is een geboorteafwijking waarbij perifere aanhechtingen van het middenrif ontbreken, wat leidt tot instabiliteit of zelfs hernia van dit orgaan. Dergelijke spierafwijkingen kunnen de werking van dit orgaan ernstig beïnvloeden, terwijl het een gekarteld of geschulpt uiterlijk krijgt. .

Dromedaris-diafragma, ook bekend als diafragma-eventration, is een onderontwikkeling van een deel van het orgel dat zijn functie kan beïnvloeden.Bovendien worden sommige mensen geboren met een accessoire-diafragma, waarin het orgel is gedupliceerd, wat ook de ademhalingsfunctie kan beïnvloeden . In andere gevallen kan het borstbeengedeelte ontbreken of kunnen er verschillen zijn in de locaties waar slagaders dit orgaan doorboren.

Functie

Over het algemeen zijn er vier hoofdfuncties van het middenrif, waarvan de belangrijkste te maken hebben met de fysiologie en mechanica van de ademhaling. Deze omvatten:

• Spier van inspiratie: Bij het inademen trekt deze spier samen en trekt de centrale pees naar beneden. Dit verhoogt de negatieve druk in de borstholte, die lucht naar binnen zuigt, en het diafragma wordt vlakker terwijl de externe intercostale spieren de voorkant van de borst omhoog brengen terwijl de longen uitzetten. Ontspanning van het diafragma, zorgt ervoor dat alles terugkeert naar de oorspronkelijke positie, waardoor lucht kan ontsnappen.
• Buikbelasting: naast de spieren van de voorste buikwand trekt het middenrif samen om te helpen bij het plassen en de stoelgang.
• Gewichthefspier: wanneer een persoon inademt en zijn adem inhoudt, helpt dit orgaan de buikwandspieren de intra-abdominale druk vast te houden en te verhogen. Deze beweging, de Valsalva-manoeuvre genoemd, wordt gebruikt om hartruis door artsen te detecteren en te versterken.
• Thoraco-abdominale pomp: de dalende activiteit van het diafragma terwijl een persoon inademt, verlaagt de druk in de thorax terwijl de druk in de buik wordt verhoogd. Dit legt extra druk op de inferieure vena cava en helpt bij het terugvoeren van bloed naar het hart.

Bijbehorende voorwaarden

Gezien het belang van deze spier, kunnen problemen of problemen met het middenrif aanzienlijke gevolgen hebben. De meest voorkomende aandoening is echter relatief onschadelijk en voor de meesten bekend: de hik. Dit zijn onvrijwillige samentrekkingen van de spier, meestal veroorzaakt door te veel eten of drinken in korte tijd.

Hiatale hernia's van het diafragma kunnen ook voorkomen, waarvan de meeste aangeboren van aard zijn. Als gevolg van deze geboorteafwijkingen kunnen buikorganen de vorming, positionering en functie van de longen binnendringen en verstoren.In veel van deze gevallen komt de maag in de borstholte terecht.

Bovendien kan een stomp trauma of een lekke band, zoals letsel door een steekpartij, een ernstige val of een auto-ongeluk, een verworven hernia van het middenrif veroorzaken. Net als hierboven kan dit leiden tot een onjuiste positionering van buikorganen, waardoor de ademhaling en andere functies worden beïnvloed.

Artsen zullen dan het niet op hun plaats liggende buikorgaan of de organen operatief terugbrengen naar hun oorspronkelijke positie. In het geval van een aangeboren hernia kunnen operaties plaatsvinden terwijl de baby nog in de baarmoeder zit, of artsen moeten mogelijk wachten tot nadat de baby is geboren. Verworven hernia's worden behandeld na een verwonding, ongeacht de leeftijd.

Deze operatie wordt meestal uitgevoerd als een open procedure - waarbij het gebied wordt opengesneden - of laparoscopisch, dat wil zeggen met behulp van een gespecialiseerde camera en hulpmiddelen om toegang te krijgen tot het diafragma en eraan te werken. herstel de juiste anatomie, maar om eventuele problematische gebieden binnen het diafragma af te dichten. Dit wordt gedaan met chirurgische nietjes, hechtingen of, in zeldzame gevallen, kan een prothetisch gedeelte worden geïmplanteerd.

Tests

Herniatie van het middenrif kan ernstig verstorend zijn en in de meeste gevallen zijn operaties nodig om deze problemen te verhelpen. Daarom zijn grondige beoordeling en testen noodzakelijk. Er zijn verschillende belangrijke benaderingen:

• Longtesten: er zijn verschillende tests die artsen uitvoeren om de diafragmafunctie te beoordelen. Deze omvatten spirometrie, die de hoeveelheid lucht meet die tijdens het ademen circuleert; oefen oximetrie, die kijkt naar zuurstofniveaus in het bloed wanneer de patiënt actief is, evenals piekstroommeter, een apparaat dat het niveau van uitademing meet.
• Röntgenfoto van de borst: een van de meest voorkomende vormen van beeldvorming voor problemen met het middenrif is röntgenfoto van de borst. Dit omvat het gebruik van straling om foto's te maken van problematische gebieden, en het is de benadering die ten grondslag ligt aan de snuffeltest en CT-scanbenaderingen die hieronder worden gemarkeerd.
• Snuffeltest: ook bekend als diafragma-fluoroscopie, deze test beoordeelt de algehele functie van het orgel. Meestal wordt het gebruikt wanneer artsen problemen met het inademen (inspiratie) ontdekken na specifieke gevallen, zoals hersenverlamming of na een beroerte. In principe omvat deze procedure het gebruik van röntgenfoto's om een ​​realtime video te maken van het getroffen gebied terwijl de patiënt snuift en ademt uit.
• Computertomografie (CT) -scan: bij dit type beeldvorming worden ook röntgenfoto's gebruikt. Verschillende bundels komen vanuit verschillende dwarsdoorsneden naar het diafragma om een ​​driedimensionaal beeld weer te geven. Dit helpt artsen om eventuele schade of misvormingen in dit gebied te beoordelen.
• Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI): een andere vorm van beeldvorming van de borst, MRI gebruikt magnetische en radiogolven om samengestelde beelden van het diafragma te maken. Bij deze methode gebruiken artsen een contrastkleurstof om het contrast te verbeteren en te vergroten wat kan worden gezien en vastgelegd.