Wanneer de meeste mensen praten over een remedie voor hiv, stellen ze zich meestal een medicijn of vaccin voor dat alle sporen van het virus uit het lichaam zou verwijderen (ook wel een steriliserende remedie genoemd). Omdat wetenschappers echter beter begrijpen hoe HIV weefsels en cellen infiltreert, wordt een steriliserende genezing niet alleen als moeilijker beschouwd, maar voor sommigen hoogst onwaarschijnlijk - in ieder geval in de nabije toekomst.
Als reactie hierop is veel van het huidige onderzoek gericht op een functionele genezing van hiv. In plaats van het virus uit te roeien, zou een functionele remedie erop gericht zijn de virale activiteit te onderdrukken tot een niveau waarop het het lichaam geen schade kan berokkenen, en dit zonder het voortdurende gebruik van medicijnen.
Ian Cuming / Getty ImagesIn wezen is een functionele genezing gericht op het repliceren van de mechanismen die voorkomen dat elite-controllers - mensen met hiv die geen ziekteprogressie ervaren - symptomatische ziekte ontwikkelen.
De meeste wetenschappers zijn van mening dat een functionele genezing een veelzijdige aanpak vereist om niet alleen het virus te extraheren uit weefsels en cellen waarin het is ingebed, maar ook om het immuunsysteem aan te sporen om de infectie beter te bestrijden en onder controle te houden.
Een functionele genezing zou het virus niet uitroeien, maar het lichaam eerder in staat stellen om de verspreiding van HIV te stoppen zonder dat verdere behandeling nodig is.
Doelen en uitdagingen
Er is geen consensus over hoe een functionele genezing zou kunnen werken, en er zijn enorme hiaten in de wetenschap die moeten worden opgevuld voordat deze volledig kan worden gerealiseerd. Met dat gezegd, zijn er verschillende benaderingen die wetenschappers actief nastreven, evenals belangrijke uitdagingen die ze nog moeten overwinnen.
Immunologische controle
Elite-controllers, ook wel bekend als langdurige non-progressor, zijn goed voor minder dan 1% van de mensen met hiv. Ze hebben ingebouwde immuunmechanismen die erin slagen het virus onder controle te houden zonder antiretrovirale medicijnen.Sommigen leven zelfs al meer dan 30 jaar met het virus zonder tekenen van ziekteprogressie.
Er zijn veel mechanismen die aan dit effect bijdragen, maar een die van bijzonder belang is, betreft een unieke hoeveelheid eiwitten die breed neutraliserende antilichamen (bNaB's) worden genoemd. Dit is een zeldzaam type antilichaam dat de veelheid aan HIV-varianten die binnen een enkele virale populatie voorkomen, kan neutraliseren.
Onder de antilichamen die worden onderzocht, zijn VRC01, VRC02 en VRC03, die begin 2010 in verschillende elite-controllers werden geïdentificeerd en waarvan is bewezen dat ze op zichzelf meer dan 90% van de HIV-varianten neutraliseren.
Terwijl wetenschappers manieren onderzoeken om het immuunsysteem te stimuleren om deze en andere bNaB's aan te maken, zijn de resultaten tot dusverre te kort geschoten. Bij niet-elite-progressoren wordt elke poging om een individuele bNaB te stimuleren doorgaans beantwoord met een tegenstrijdige reactie waarbij het immuunsysteem de antilichaamproductie zal "herstarten" om de homeostase te herstellen (een gevestigde evenwichtstoestand).
Totdat deze barrière is overwonnen, zullen wetenschappers het moeilijk hebben om de natuurlijke verdediging na te bootsen die wordt geboden aan elite-controllers.
Virale reservoirs
Hoewel sommige wetenschappers geloven dat een functionele genezing alleen kan worden bereikt door circulerende virussen te onderdrukken, blijven anderen twijfelachtig. Dit komt doordat HIV zich snel na infectie snel in cellen en weefsels door het hele lichaam nestelt, de zogenaamde virale reservoirs. Daar blijft het in een latente toestand, verborgen voor de immuundetectie.
Als een persoon die antiretrovirale therapie krijgt, de behandeling plotseling stopt, kunnen deze reservoirs plotseling worden geactiveerd en nieuwe virussen in de circulatie brengen, waardoor een virale rebound ontstaat.
Omdat het virus als provirus in cellen en weefsels verborgen is en zich geruisloos samen met de gastheer repliceert, kunnen bNaB's ze niet actief richten voor neutralisatie. Pas als ze vrijkomen uit deze reservoirs, kunnen bNaB's (of een andere agent) optreden.
Veel wetenschappers beweren dat er een vorm van "kick-kill" (ook wel "shock-kill") -strategie nodig is om een functionele genezing te bewerkstelligen. Dit is een strategie waarbij latentie-omkerende medicijnen worden gebruikt om de reservoirs te zuiveren, waarna een ander middel (of middelen) voor virale controle zorgt en de vorming van nieuwe reservoirs verhindert.
Wetenschappers weten dat de reservoirs kunnen worden vrijgemaakt op basis van de Berlin Patient-zaak, waarin een Amerikaan die in Duitsland woonde een volledige virale klaring ervoer na het ondergaan van een experimentele stamceltransplantatie. Toch wordt de procedure als te riskant beschouwd om een haalbare optie te zijn.
Verschillende middelen zijn veelbelovend gebleken bij het activeren van virale reservoirs, waaronder histondeacetylase (HDAC) -remmers die worden gebruikt om bepaalde kankers te behandelen. Hoewel de respons tot nu toe minimaal was, hopen verschillende combinaties van geneesmiddelen deze vroege resultaten goed te keuren.
Immuunuitputting
Een ander mechanisme dat wetenschappers moeten overwinnen, is uitputting van het immuunsysteem. Dit is een fenomeen dat bijdraagt aan de progressie van HIV, waarbij het immuunsysteem steeds meer "blind" wordt voor het virus.
Chronische immuunactivering, waarbij het immuunsysteem constant alert blijft, wordt verondersteld de oorzaak van dit probleem te zijn. Wanneer het zich voordoet, zal het immuunsysteem - dat erkent dat chronische activering abnormaal is - zich verzetten met een eiwit dat geprogrammeerde dood-1 (PD-1) wordt genoemd. Dit is het eiwit dat het lichaam gebruikt om de immuunrespons te verlagen en overactivering te voorkomen.
Zelfs als bNaB's of andere middelen het potentieel hebben om circulerend hiv te neutraliseren, zijn ze daar mogelijk minder toe in staat, tenzij de immuunuitputting wordt teruggedraaid.
Er zijn verschillende middelen waarvan is aangetoond dat ze de uitputting van het immuunsysteem kunnen omkeren. Deze omvatten chimere antigeenreceptor (CAR) T-celtherapie die momenteel wordt gebruikt om het immuunsysteem te stimuleren om bepaalde kankers beter te bestrijden.
Is een functionele remedie het antwoord?
Hoe ideaal het ook lijkt om een natuurlijke verdediging tegen hiv te hebben, er zijn uitdagingen waarmee zelfs elite-controllers worden geconfronteerd. Zelfs als het virus van nature wordt onderdrukt door het immuunsysteem, genereert het nog steeds actief een lichte ontsteking.
Studies hebben aangetoond dat dit na verloop van tijd het vroege begin van hartaandoeningen kan veroorzaken, waaronder atherosclerose en hypertrofische cardiomyopathie (verdikking van de hartspier).
Andere studies hebben aangetoond dat elite-controllers net zoveel ziekenhuisopnames hebben als hun niet-elite-tegenhangers en dat ze meer kans hebben op hartaandoeningen dan mensen die volledig onderdrukkende antiretrovirale therapie krijgen.
Als gevolg hiervan onderschrijven veel onderzoekers het gebruik van antiretrovirale therapie bij elite-controllers - niet om hiv-gerelateerde ziekten te voorkomen, maar eerder niet-hiv-gerelateerde ziekten.
Gezien het feit dat niet-hiv-gerelateerde ziekten - namelijk hart- en vaatziekten, kanker en leverziekte - tegenwoordig de belangrijkste doodsoorzaken zijn bij mensen met hiv, vraagt het zich af of het nabootsen van elite-controle het uiteindelijke doel zou moeten zijn.
Totdat wetenschappers deze en andere vragen beter kunnen beantwoorden, kunt u het beste op koers blijven en zich houden aan antiretrovirale geneesmiddelen die niet alleen de levensverwachting hebben verhoogd tot bijna normale niveaus, maar ook de incidentie van ernstige hiv-gerelateerde en niet -HIV-gerelateerde ziekten met 61%.
.
